Ölümün Doğuşu
Ölüm ne eylerdi ki insan ,tutkunu olmazsa.
Kaçınılmaz bir başlangıcın sonu,
Tam yirmi bir gram ,benden ayrılınca.
Bir son değil başlangıcın sonu ,
Bitişin başlangıcı faniliğin sonu.
Yılların eşiğinden dönmüş,
Ben de ki beni arar olmuşum.
Buldum derken ölüme kardeş olmuşum.
Faniliğim başlangıç değil sonmuş
Bir bahar ayında çiçek solmuş.
Yirmi
"İçim yine sevinçle dolup yanıyor;
Sanki deniz olmuş, dalgalanıyor.
Uzak uzak ülkelerden döndüm seferden;
Yaralarım ağır, fakat mestim zaferden;
Zafer, ümit kaynağının bir çeşmesidir.
Zafer birçok gönüllerin birleşmesidir.
"Allah seni toplasın!"
Ne güzel bir duadır bu. Hele ki bu çağa karşı! Allah seni toplasın!
-Gözünü..
-Kulağını..
-Aklını..
-Yüreğini..
-Hayalini toplasın ağyardan..
-Sana “el” olan sınırlardan..
“Allah seni toplasın”
Toplanmazsan dağılacaksın çünkü.
Dağılınca da dağıtacaksın!
Sana sarılmak dünyanın en güzel şeyi..
Çünkü sana sarılınca mutlu oluyorum,
Sana sarıldığımda huzurluyum.
Çünkü ben ne zaman sana sarılsam;
Sanki cenneti kucaklıyorum