FRANZ KAFKA HİKAYELER
Tapınan’la Söyleşi: Dua eden kıza gönlünü kaptırır ve onu görmek için her akşam kiliseye gider. Tapınanları seyredip gözlemlerken genç bir adam dikkatini çeker. Artık gönlünü kaptırdığı kızdan ziyade rahatsız davranışlarıyla genç adamı izler. Bir gün genç adamı kiliseden yaka paça çıkarır sert bir şekilde sorgular. Her zamanki gibi sarhoş olan
Geldim.
Kim karşılayacak beni?
Dürüst çalışanı ele veren, dürüst olmayanı ise saklayıp gizleyen şu rezalet ince duvarlar.
Sürdürdüğümüz yaşamın onca rezilliğine karşın, hafif bir gülüşü dudaklarımızdan hiç eksik etmeyiz.
... “Sanırım bu bana daha önce söylemek istediğin bir şeydi.“ diye sürdürdü konuşmasını. “Çünkü hiç yeri değil artık.”
Dünya zaten kötü, onun kötü olmasını daha da kolaylaştırıyor insanlar.
... ama artık benim o kadar uzağımda ki ve aradan o kadar zaman geçti ki, nasılsa öyle kalabilir her şey.
Uçmaya hazırlık da bir güçsüzlüktür nihayet; çünkü ne de olsa bocalayıp durmaktan, kararsızlıktan ve kanat çırpmaktan başka bir şey değildir.
... oysa bu müziğin kurbanıydım sadece; ne kadar merhamet diledimse de oraya buraya savurup durdu beni...
Öyle ya, kimsenin umursadığı yoktu beni, yer altında, yer üstünde, havada kimsenin; onların aldırmazlığı yüzünden mahvoluyordum; onların umursamazlığı ölüyor diyordu benim için ve dedikleri gerçekleşecekti.