"yoksulluğun acısından hafif bilmedim acını." gibi vurucu bir cümleyi ilk sayfasında barındıran kitaptır.
peki yoksulluk nedir? insanın hayatını devam ettirebilmesi için sahip olması gereken şeylere sahip olamama durumu. hayatını devam ettirmek için ihtiyacım olanlardan daha az ihtiyacım yoktu sana demiş sayın erbaş. hayatımın sona ermesi ihtimalinden daha az üzmedi yokluğun beni demiş. yaşama içgüdüsüyle evrimleşen insanoğlu (bkz:sabahattin ali)nin de dediği gibi demek ki "bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş."
başka başka şiirlerde, şarkılarda bu ihtiyaç türlü türlü anlatılmıştır. ekmek kadar, su kadar gereklisin demiştir, yazarlar, şairler, besteciler. hatta karacaoğlan (bkz:üç derdim var) şiirinde (bkz:bir ayrılık bir yoksulluk bir ölüm) diye özetlemiştir insanoğlunun dertlerini.
kimseyi kimseye üstün tutma niyetim olmasa da şükrü erbaş kadar güzel ifade eden çıkmış mıdır peki? erbaş sanki bütün yaşanan acıları biriktirmiş, bütün çileli sözleri yüreğinin derinlerinde hissetmiş, binlerce kelimeyle ifade edilebilecek her şeyi, bir cümleye indirgemiş gibi. sadece ilk sayfasının ilk paragrafında bulunan bir cümlenin bir kenarında onlarca şair, onlarca şiir, şarkı, türkü gördüm ben. ben bu denemelerde kendi acılarımı gördüm. ben bu denemelerde "ben de böyle hissettim ama bu kadar güzel söyleyemezdim" i gördüm.
İçimizdeki Şeytan 
Kuyucaklı Yusuf eserleriyle daha çok tanınır. Ben de onun şiirlerini çok fazla bilmezdim açıkçası. Ama şiir kitabını okuduğumda
