Vade Mecum
Levent bana şaşkın bakışlar attığı sırada, “Anlamadım?” dedi, soru sorar gibi, alt perdeden bir ses tonuyla. Başımı ağır ağır sallayarak onayladım onu. Anlamayacağını bile bile söylemiştim zaten. “O anlıyor.” Dudaklarımı içe katlayarak gülümsediğim sırada, işaret parmağımı şakağımın üstünde sabitledim. “O benim karmakarışık zihnimi, aklımdan geçenleri… Anlam yüklediğim küçük şeyleri, büyük hislerimi… hepsini.”
İçinizde en zayıf ve en şaşkın görünen, içinizde en güçlü ve en kararlı olanıdır.
Kemiklerinizin çatısını ayağı diken ve onları sertleştiren soluğunuz değil midir?
Özlem bir şaşkınlık ile bir bilinçlenme gereksinimini birlikte getirir: özleyen şaşkındır ve bilinçlenme gereksinimi duyar, bu kadar yoğun bir duygu duyuyor olmasıyla ilgili olarak nasıl oluyor da bütün kişiliği tek bir duygunun çevresinde toplanmış; ama, gene de, bu, bütün kişiliğini taşıyabilen bir duygu olmuş?
Özlem, şaşkın bilinçtir.
