Bir hikaye okursan ...
“İnsan kendisinde olmayanı başkalarını da veremez, önce kendisini doldurmak insan.”
Çocuğun birisi bal yiyince hastalanıyormuş ama bir türlü bal yemeyi de bırakamıyor muş. Ailesi, çocukları nın bal yemesini önleyebilmek için hekimlere gitmiş, tedbirler uygulamışlar, ama nafile!...
şaşırmıyordum artık.
beni şaşırtan bir hamlesi olmuyordu. ne ki, yine de öngöremiyordum. satranç oynayanların yanlışlıkla kötü hamleler yaptıklarını görmüştüm ama burada durum tamamen farklıydı. kasten kötü oynuyordu. yine de şah mat edemiyordum onu. yıllar süren bu oyunun ardından şahı tahtaya çivilemiş olduğunu anladım. buna bile şaşıramamıştım. şaşkınlık yetimi yitirdiğimden emindim artık.
Şaşkınlık kaplamış olmalı ki benliğimi
Gölge gülümseyip geri çekildi
Ona doğru bir adım attım bende.
Kayıp çocuk
Ben, bildiğim sokaklarda bir başıma;
Gönlüm öylesine geniş, öyle ferah,
İlk defa görmüş gibi dünyayı,
Bir şaşkınlık içinde, yeniden doğmuş gibi;
Hatırlamam artık değil mi, dostlar,
Hatırlamam artık garipliğimi.
Can Yücel
قال ابن تيمية رحمه الله؛
من نَور الله قلبه، هداه للتي هي اقوم و لو قَل علمه. و من اعماه لم تزده كثرة الكتب الا حيرة و ضلالا.
İbn Teymiyye rahimehullah dedi ki;
Allah kimin kalbini aydınlatırsa, ilmi azalsa da onu doğru yola iletir. Kimi de köreltirse, kitaplarının çokluğu onda şaşkınlık ve sapkınlıktan başka bir şey artırmaz.