İnsan dünyada garip ve yalnızdır. Bu gurbet ve yalnızlık hissini özellikle akşam saatlerinde ve sonbaharda hisseder. O yalnızlığı ancak "Ey kulum! Ben varım." diyen Allah'ın varlığı unutturur.
“Verdiğinin kat kat fazlasını kendisine ödemesi için Allâh’a güzel bir borç (isteyene fâizsiz ödünç) verecek yok mu? Darlık veren de bolluk veren de Allah’tır. Sonunda sadece O’na döndürüleceksiniz.” (Bakara: 245)