Sartre şöyle sesleniyor; “Güzeldin, akıllıydın, neşeliydin, kendini bile bile ve bir hiç uğruna harap ediyorsun.” Peyami Safa'nın da dediği gibi “Biraz gül yahu, vallahi değmez bu dünya.”
Bugün Oğuz Atay ‘ın doğumgünü. İki kitabını da elime alıp bitirememiş biri olarak ne yazık ki Oğuz Atay incelemesi bırakamıyorum buraya ama Oğuz Atay deyince aklıma gelen ilk kitap “İnsacıklar” oluyor.
Bilmeyenler için hikayeyi tekrar yazmak isterim;
Oğuz Atay bir gün bir arkadaşına rastlar. Oğuz Atay'ın kolunun altında Dostoyevski'nin İnsancıklar romanı vardır.
Arkadaşı: "Ne yapacaksın o kitabı okumamış mıydın?" deyince,
Oğuz Atay: "Ben okudum da bu kitabı Pakize'ye götürüyorum, o bunu okuduktan sonra ona evlenme teklifi edeceğim”der.
Kim bilir kaç adam sevdiği kadına bu kitabı Oğuz Atay’ı yaad ederek hediye etti. Kaç ilişkinin temelleri bu kitabın okunduğu gün atıldı.
Kitaba gelecek olursak Dostoyevski’nin 25 yaşında yazdığı ilk kitabıdır. Dili sade ve yalındır. Dönemin zorlu şartları altında yaşamlarını sürdüren iki insanın (varvara ve makar’ın) hikayesini anlatır. Birbirlerine yazdıkları mektupların anlatımı eşsizdir kitapta.
Ayrılığı da çok güzel anlatır Dostoyevski bu kitabında , tıpkı gerçekteki gibi. Hayatını , varlığını sadece Varvara’sına bağlamış bir Makar var kitapta .
Uzun lafın kısası güzel kitaptır. Umarım okuduktan sonra kendinizden bir şeyler bulmazsınız. Şayet siz de Varvarası elinden alınmış bir Makar’sanız kitaptan bir süre uzak durun derim.
Bir gün sabâ melikesi belkıs’tan, âdem’le havva’nın hikâyesini anlamanın bütün bir insanlığın da hikâyesini anlamak manasına geldiğini öğrendim. insanın bütün halleri âdem’de gizliydi ve bütün macera onun hikâyesinde özetlenmişti.
bu cümleyi yıllarca içimde gezdirdim de bir türlü kalemi elime alamadım, anlatmaya kalkışamadım
ne zaman ki, kalmak
