Üçüncü Dünya Savaşı sonucu dünya üçe bölünmüştür: Okyanusya, Avrasya ve Doğu Asya. Hikayenin konusu; Okyanusya’da geçmektedir. Okyanusya iktidar partisinin sloganı “Savaş barıştır, özgürlük köleliktir, cahillik güçtür”. Gerçeklik duygusu partinin “çiftdüşün” olarak adlandırdığı bir düşünce biçimi ile manipüle edilmektedir. Çiftdüşün, iki çelişik
Son zamanlarda 'tarihçi' adı altında ortaya çıkıp Atatürk'e, onun aile fertlerine, Türkiye'nin kurucu kadrosuna ve daha pek çok manevi değerimize olmadık iftira ve hakaretler savuran bir grup şarlatanın, çeşitli basın ve medya kanallarında bir tarım böceği gibi, bir kımıl gibi her geçen gün çoğalması karşısında, İlber Ortaylı gibi değerli bir
Homo Deus: Yarının Kısa Bir Tarihi - İncelemesi
Sizce 21. yüzyılda insanlığa yönelik başlıca tehdit nedir: kamusal/kişisel finansal erimeler, ülkeler arası nükleer savaşlar veya altından kalkılamayacak kadar etkileyici olan ekolojik felaketler veya epidemik hastalıklar? Yazar Yuval Noah Harari'ye göre cevap, yukarıdaki seçeneklerden hiçbirisi değil. Tüm bunların yerine, en büyük varoluşsal
"İşte o adam"
Friedrich Wilhelm Nietzsche
Bu adam çok farklı düşünüyor. Herkesin bildiğinin aksini biliyor. Bu adamın aynısını bulamazsınız.
Size bir şey diyeyim mi? Öyle bir şey hissettim ki bu adamdan hiçbir şey hissetmediğimi söyleyebilirim sizlere... Ne zaman ki tam anladım desem daha sonra yoo anlamamışım cevabını alıyordum kendimden. Sizlere şu
Oblomovluk Sanatı
“Rusya üç devrim geçirdi ama gene de Oblomov'lar kaldı. Çünkü Oblomov'lar yalnız derebeyler, köylüler, aydınlar arasında değil; işçiler, komünistler arasında da vardır...”
(Lenin)
Lenin ve devrimlerin bile alt edemediği bu Oblomov kimdir ve oblomovluk nedir? Rus yazar İvan Aleksandroviç
"Sanki dünya bizi kurtarmak için hiçbir şey yapmıyormuş gibi hissediyorum."
Uzun zamandır duyup okumaya vakit bulamadığım bir kitaptı ve okuduğumda tek kelimeyle beni mahvetti. Sayfaları çevirirken, "Ben ne okuyorum böyle," diye kendimi sorguladığım çok oldu o yüzden hiç uzatmadan konuya giriş yapıyorum.
Bestegül her zamanki gibi okuluna gitmek için evinden çıkıp metroya biner. Olacaklardan habersiz okula gitmeyi beklerken bir sarsıntı meydana gelir ve yeraltında metroda olan 13 kişiyle mahsur kalır. Önce bu olay pek umursanmaz ama saatler ilerledikçe iş ciddiye biner.
Bestegül'ün şansına metroda kalan 13 kişiyi de az çok tanımasıdır. Hem de biri sevdiği olan Oğuz'dur.
Az yiyecek ve suyla yeraltında bir savaş mücadalesi verirler. Bu sırada sırlar, gerçekler ortaya çıkar. Herkes çıkmayı beklerken hiçbir şey bekledikleri gibi gitmez. Sayıları azalırken tek düşündükleri hayatta kalmaktır.
Sonu.. Sonu içimi yaktı diyebilirim. Sadece neden diyesim var. Buraya kadar gelmişken neden?
Bazen ölümlerin sadece öldürmek için yapıldığını düşünüyorum. Bu son da bana bunu kanıtladı. Daha fazla üzülmeden ve spoiler vermeden bu incelemeyi sonlandırmak istiyorum..
`Şarkı bazıları için bitti.
Ama herkes dans etmeyi bıraktı.`
