Çocuğa daha ilkokul çağlarından itibaren zorla bir şey öğretmeye çalışmak, insanın varlığına saygısızlık değil de nedir?
Örneğin, evimizin odalarından bahsedereken "salon - salamanje" demek moda haline gelmiştir. O kadar ki "oturma - yemek odası" demek lıatıramıza hile gelmiyor. Bu züppelik değil de nedir? Ana dile karşı bu saygısızlık nerede görülmüştür?
Biz neden ekmeğe basmayız biliyor musun?
İçimizde yaşattığımız değerler var. "Günah da ondan basmıyoruz," deniyor ama ben ekmeğe basmama davranışının altında yatan gizil değerleri görebiliyorum. Nedir gördüğüm yaşayan gizil değerler:
Doğanın üreticiliğine saygımız var. Ona saygısızlık yapmak istemiyoruz. Tarlayı süreceksin, ekeceksin, hasat zamanı toplayacaksın. Emek vereceksin. Ekmeğe basmayız, çünkü emeğe saygımız var. Bu ekmek işbirliğinin ürünüdür, biz işbirliğine saygı duyarız. Sabır olmadan bu ekmeği elde edemezsin, üretmek sabır gerektirir.
Ekmeği yerde görürsek yerden alır, öper başımıza kor, sonra onu bel hizasında yükseklikte bir yere koruz; üzerine basılmayacak ve aç olan birinin görebileceği bir yerde olacak. İşte bunun adı empati, yani hâlden anlamaktır.
Sayfa 256 - Doğan Cüceloğlu
Kitap yazmak, ilk günahla ilgisiz değildir. Çünkü bir kitap, bir masumiyet yitimi, bir saldırı eylemi, düşüşümüzün bir tekrarı değilse nedir? Eğlendirmek ya da çileden çıkarmak için kusurlarını yayımlamak! Özel yaşamımıza yönelik bir barbarlık, bir saygısızlık, bir leke. Ve bir eğilim.
