duvarları annesi sanan bir deliydim
karanlıkta şiir okuyordum
yerde cansız yatan çocukluğumu bir hamamböceği yedi
antenleri kafka ölürken nasıl titrediyse öyle titriyordu
kalabalık bir kilise avlusunda kanımı döktüm
rodrigo tırnaklarını batırıp gitarına sürdü
gitarı kan tuttu, konçerto kustu
bir bardak demli çay ve bir sigarayla
geçip karşısına
Batuhan Dedde'nin şarkısıdır (takık olduğu) :open.spotify.com/track/2cJhhpxfl...
Hala daha takık mıdır bu şarkıya bilmem, şayir der kendine ve şiyir yazar. Bir zamanlar öylesine denk gelirdim şiir kitaplarıyla. Kaan Koç ile de öyle denk gelmiştik kitabın adı Biraz Konuşmasak idi, ki o dönem için son derece anlamlı gelmişti kapağı, adı. Onlarca kitap arasında küçücük siyahlı grili: Biraz Konuşmasak. Konuşmayalım, ne kadar susabilirsem o kadar konuşmayalım. Ateşim var, hastayken daha da huysuzum kabul. Bugün yine bi filmlerden gaz alıp tamam lan bu sefer yazıyorum dedim, tek varoluşum buymuş gibi. Bekliyorum, konuşmuyorum, susuyorum, bekliyorum, yatıyorum, bekliyorum, susuyorum, konuşmuyorum, bekliyorum, susuyorum, yatıyorum, sus..