Her şeyi akılla açıklamak, kişiyi bireyselliğinden uzaklaştırarak, onu bir nesne haline getiriyordu. Duygular neredeyse hiçe sayılırken, insan ruhsal yanından uzaklaşıyordu. Bu durumun önüne geçen ve karşıt bir görüş oluşturan irrasyonalizmin kurucusu Schopenhauer oldu. Schopenhaue’in en büyük savunması; bilginin bize dışarıdan geldiği için, onun hakkında tam bir yargıya varamayacak olmamızdı. Bu nedenle aklı tamamen reddetmişti. Akılcılığın sorgulanmaya başlamasıyla birlikte, psikoloji alanında da yenilik gelmiş ve Schopenhauer’in görüşleri temel alınarak psikanalizin temeli atılmıştır. Zaten Schopenhaur ve onun görüşlerini temel alan psikanalizin hedefi de aynıdır: Hayatın yönetiminin bizim elimizde olmadığının anlaşılmasıdır.
Bir insanın gerçek anlamda sohbet edebilmesini sağlayan temel nitelikler zekâ, yargı, nükte ve neşeliliktir.
Arthur Schopenhaur
.
.
‘mutlu bi yasam olanaksızdır: insanın ulasabileceginin en fazlası, kahramanca bi yasamdir’
schopenhaur 
“Dışsal olaylar ancak içsel olayların izin verdiği ölçüde kişiyi etkiler. “
~Schopenhaur
"İnsanların genellikle 'kader' dedikleri şey, çoğunlukla kendi aptallıklarıdır.
Arthur Schopenhaur
Aşırı sevinç ya da acı her zaman bir yanılgıya ve kuruntuya dayanır.
-Schopenhaur-
Normal yaşasaydım Schopenhaur ya da Dostoyevski olabilirdim. Bu saçmalıklardan bıktım. Aklımı kaçırıyorum!
Ahlaki karaktere Zaman Bile
Dokunamaz.
Bedensel ve Zihinsel Üstünlükler yavaş, yavaş
zamana yenilirler, ancak Ahlaki karaktere zaman
Bile Dokunamaz.
Arthur schopenhaur