Kuruldu idam sehpam, kırıldı kalem
Sorulmadı son arzum verildi ferman
Kalmadı yüreğimde derman
Okunmadı künyem kimliksizdi son bakış
Celladım oldu kara geceler.
Suskunluğumun çığlığı, yüreğimin feryadıydı
Gözlerimden düşen her damlada
Ömrümden koparılan bir sayfaydı
Ve sensizliğin tam ortasında
Yüreğime saplanan ok misali
Canımı yakandı içimi acıtandı kara geceler
Artık gurur duyabilirsin bıraktığın enkazla
Ayaklar altında dolaşırken yüreğim
Sahte kahkahanla
Yüzündeki mutluluk maskesiyle rol yapabilirsin
Seni canın gibi sevenlere
Hoyrat davrandık bedenimize, hırpaladık yaşanası duyguları içten bir merhabayla sıkamadık dostlarımızın ellerini, sımsıkı kucaklayamadık sevdiklerimizi. Bölüşemedik hayatı...
Telaş içinde nefes nefese yaşarken unuttuğumuz, görmediğimiz, hissetmeye fırsat bulamadığımız duygularımız vardı unuttuk sevgiyi bölüşmeyi, özlemlerimizi, hüzünlerimizi ve farkında olmadan unuttuk yalnızlığı bölüşmeyi…
Sakladıkça büyüyen, büyüdükçe mutsuzluğa sürükleyen ve sonunda koskoca bir yaşamla yalnız kaldık kalabalığın içinde.