Sebahattin Ali'nin okuduğum ikinci kitabı. Bir kürk mantolu madonna değil ama okurken siyah beyaz bir türk filmi izliyormuş gibi oldum. Krakterlerden birisi içine kapanık diğeri ise kendi içinde bir gel yaşayan tutarsız biri. Bu kitapta ciddi bir aydın eleştirisi var. Kendini aydın addeden kişilerin anlaşılmaz süslü sözlerle ile toplumda saygı kazanmaya çalışan, konuştuğu konu hakkında kendi fikrini üretmemiş başkalarından alıntılarla çekişli konuşan, bir türlü kendi olamayan ukala tipe sağlam bir göndermede bulunuyor. Sıradan insanların kendi bakış açısıyla olayları yorumladıkları için yapmacıksız ve aydınlardan daha kendi olmuştur diyor. Bu bakımdan benim çok hoşuma gitti.
