"Yalnız, yükselir İlk Acı dağlarına doğru genç.
Ve sessiz yazgıdan bir kez olsun yankılanmaz adımları."
"Usulca gösterir onlara
neler var üzerinde. Acı incileri, ince
Sabır Örtüleri."
"Gerçek, ah, ne gariptir Acı Kenti'nin sokakları:
bastırılan gürültünün düzme sessizliğinde."
"Adsız sansız seninim ta baştan beri ben.
Sen her zaman haklıydın..."
"Göster ona, bir şey nasıl mutlu olabilir, nasıl hilesiz ve
bizim;
acı iniltisi bile nasıl katkısızca biçimler kendini..."
"Her zamandan daha çok
bırakır gider bizi yaşatan şeyler
ve görüntüsüz bir eylem alır yerlerini."
"Bizse: hep seyirci, her yerde,
her şeye dönük ve bağlı!
Dolduruluruz. Düzenleriz. Çöker.
Yeniden düzenleriz ve kendimiz çökeriz bu kez.
Bizi kim böyle çevirmiş ki, n' etsek
neylesek, her durumda
ayrılıp giden gibiyiz?"
"Yazgı budur işte: karşı karşıya olmak,
başka bir şey değil, karşı karşıya hep."
"Çünkü yaklaşırken ölüme, ölümü görmez artık kişi;
ileri bakar, belki geniş hayvan bakışıyla."
"Benim soluğum böylesi bir övgüye yetmez."
"Dünyanın her uyuşuk döneminde böyle
miras yoksunları vardır,
ne daha önceki onlarındır, ne daha sonra gelen.
Çünkü en yakın şeyler bile uzaktır insanlara."
"Yükseltmek isteriz onu
görünürcesine; oysa en görünür sevinç, biz
ancak içerde değiştirince, gösterir bize kendini."
"Ey, ölmek en sonu, bilmek olanları sonsuzca,
bütün yıldızları: çünkü nasıl, nasıl, nasıl unutursun
onları!"
"Kimse yok onun gibi duyduğum. Birdenbire,
akan havayla gelen karanlık yankısı yarar geçer beni.
Derken nasıl gizlenesim gelir bu özleyişten..."