Aslında bir insanın çehresi kural olarak dilinden daha ilginç şeyler ele verir, çünkü bütün düşüncelerinin ve özlemlerinin kaydı yahut sicili olması nedeniyle onun yüzü, söyleyip söyleyebileceği her şeyin özetidir.
Dolayısıyla insanlar genellikle haz ve tatmin duydukları bir şey olarak aleni zeka gösterileri yaparken ve zekalarını önüne çıkan her fırsatta sergilemeye çalışırlarken, ahlaki nitelikler öyle kolay kolay gün ışığına çıkmaz.
Şiir okuyan ya da sanat eserini izleyen ve düşünen herkes, hiç şüphe yok, kendi kaynaklarından bu bilgeliğin ışığa çıkmasına katkıda bulunur. Dolayısıyla o sanat eserini ancak kabiliyeti ve kültürü elverdiği nispette anlar, nasıl ki derin bir denizde her denizci iskandilini ipinin uzunluğunun yetişeceği derinliğe kadar gönderirse.
Eğer bir kimsenin canı eğlence arzu ediyorsa, sözgelimi kendi başına kaldığında bunun yalnızlık hissinden koruyacak türden bir şey olmasını istiyorsa, ona ahlaki ve akli niteliklerinin sağlayacağı haz ve tatmin bakımından neredeyse hiçbir zaman hayal kırıklığına uğramayacağı köpeklerin yoldaşlığını tavsiye ederim.
Bütün bunların beraberinde getirdiği bir sonuç da dehanın esas itibariyle bu dünyada yalnız yaşamasıdır. O bu dünyada kendisine benzeyen birine rast gelemeyecek kadar nadir bulunur ve geri kalanlardan onları dost edinemeyecek kadar farklı olan birisidir.
Çoğu kez köpeğimin zekiliğinden ve zaman zaman ahmaklığından hayrete düşmüşümdür; insanlarla da hemen hemen aynı şeyleri yaşadığımı söyleyebilirim.