Bu göğün altında balık olan biziz
Ağaçlar denizlerin yosunu
bu boşluk sen ne verdiysen O’dur!
Ne idiyse onu yansıtan
amansız bir ayna şu beyaz kağıt
Senin sesinle konuşur beyaz kağıt
Senin gerçek sesinle...Beğendiğinle değil;
Senin eserindir, boşuna harcadığın
Bu hayat.
Yeniden ele geçirebilirsin belki
Seni başladığın yere
Fırlatan bu kaygısız nesneye
Tutunabilirsen eğer.
Hayatın, sen ne verdiysen odur
Bu boşluk, sen ne verdiysen odur
Bu beyaz kağıt.
Çırılçıplak bulduk kendimizi, elimizde
Kefeleri haksızlığı gösteren terazi.
Toprak bir testi gibi
yavas yavas toz olup gidiyor bu ülke.
Biraz daha dayansak
Göreceğiz çiçeklendiğini bademlerin
Bakan, ne kadar istesen seçemeyeceğin bir noktaya
durmadan bakan gözler:
Senin ruhun olmaya savaşan
O ruh.
Artk sessizlik bile senin değil
değirmen taşlarının dönmez olduğu bu yerde
"bir aleve bu bağlanışım
alev değişmediği içindir."
Sayfa 68
Sen ey duygudan yoksun kadın
Kulak ver ağıtına rüzgârın.
"Bize yaşayalım diye verilen hayatı, yaşadık."
Sayfa 34
Sunaklar yıkılmış
Dostlar unutulmuş
Hurma yaprakları çamur içinde
Bırak, bırakabilirsen, dolaşsın ellerin
Ufka değen gemiyle
Zamanın buluştuğu bu dönemeçte
Zarlar yere çarptğı zaman
Kargı zırha çarptığı zaman
Gözler yabancıyı tanıyıp
Sevgi kuruduğu zaman
Sönen ruhlarda;
Çevrene bakıp
Her yerde biçilmiş ayaklar
Her yerde ölü eller
Her yerde sönük gözler gördüğün zaman;
Artık istediğin ölümü bile
Seçemediğin Zaman
Hakkın olan
Büyük bir çığlık,
Bir kurt uluması olsun duymadan
Kopar kendini aldatıcı zamandan
Ve bat,
Koca taşları taşıyanlar nasıl batarsa.