Dünyanın en basit, en sıkıcı, en klişe; en gerçek cümlesi. Sıkıntılar hiç bitmiyor. Azalıyor, hafifliyor, bir süre kendini unutturuyor; ama en olmadık zamanda yeniden ortaya çıkıyor. Yaşarken bitmesin istediğimiz, sırf bu yüzden uykudan kaçtığımız geceler de bitiyor; tüm sıkıntıları unutturacak güzellikteki güneşli günler de. Ve hiç bir “an”, hiçbir zaman geri gelmiyor.
Bugün, hayatınızın son günü olduğunu bilseydiniz ne yapardınız? Ya da şimdi size sayılı günleriniz kaldığını söyleselerdi, kalan zamanı nasıl değerlendirirdiniz? Bu soruların hepsi boş, çünkü tek bir gerçek var; o da bir gün gerçekten yaşamakta olduğunuz hayatın sona ereceği. O gün gelmeden, “an”ın kıymetini bilmek; kötü zamanlar gelmeden de yaşadığımız “an”a şükredebilmek dileğiyle.