Birgün Sedat Anar'ın seslendirmesiyle 'yak sinemi ateşlere' münacaatını dinlerken, bu sözlerin sahibiyle tanışma fırsatım oldu. Adını ilk defa duyduğum bir isimdi. Diyamandi, Yamandi Molla, Yamandi Efendi, Yaman Dede ve Yanan dede...
Hakkında kısa bir araştırma yaptım ama tabiî tam manasıyla erişemedim güzelliğine.
Sadık Yalsızuçanlar'ın bu kitabı tesadüfi karşıma çıktı. Ve okumak nasip oldu.
'Yaman Dede
Pervane gibi Yanan dede
Mevlana'nın eşiğinde
Mevlası'na varan dede.'
Çok büyük meşakkatlere göğüs gererek ulaşıyor Mevla'ya. Zorlu bir hayat... Ama şükrü hep dilinde.
Ruhunu yakan hicrana rağmen şikayet etmeyen; hicran ve tesellinin de O'ndan geldiğine inanmış bir sufiyle buluşturuyor bizi Sadık Yalsızuçanlar. Ortodoks bir Hristiyanın gönlünde yanan aşk ateşinin sıcaklığı ile ürpertiyor kalplerimizi. Yaman Dedenin öğrencilerine gösterdiği alakaya tanıklık ederken şefkat-merhamet denizinde serinlediğinizi hissediyorsunuz.
-Bir öğretmenin öğrencileriyle olan ilişkisinde ne kadar derinleşebileceğini keşfediyorsunuz.-
Aşka dair, şiire dair, Canana dair ne varsa yüreğinde paylaşan bir öğretmen ben de bulabilir miyim hayalleri kurdurtuyor bu roman bize. Aşk yolunda yürümek isteyenlere eşlik ediyor.“Gerek Mushaf, gerekse gönlümüzdeki Furkan sahilsiz bir denizdir.”diyerek gönül kitabını okurken yoldaş oluyor bize.
