Mekânlarımız, şehitlerimiz sadece hayatta iken kimliğimiz, sığınağımız değildir; öldükten sonra da mekân tuttuğumuz yerlerdir. Hayatta nasıl gördükse, hangi anlamı yükledikse ölümümüzün de aynı değeri taşımasını isteriz ve nerelisin sorusu aynı zamanda ölmek istediğimiz yeri gösterir. İsteriz ki biz de Eyüp Sultan’da, o Peygamber dostunun,
"Fakat," dedi, "çeşit çeşit insan var; her atın hizmet etmekten gurur duyacağı, sahibimiz gibi iyi, düşünceli insanların yanı sıra, at veya köpek sahibi olmalarına asla izin verilmemesi gereken kötü, zalim insanlar da var. Ayrıca kibirli, cahil ve umursamaz, hiç kafalarını çalıştırma zahmetine katlanmayan bir sürü aptal insan var; bunların duyarsızlıkları nedeniyle harcadıkları at sayısı herkesten fazladır..."
Sayfa 14Kitabı okudu
SAHİ SAHİLİMİZ VAR MIYDI?
1960'ların ilk yarısına değin Trabzon denizle iç içeydi. Trabzon, denizin öptüğü kentlerimizden biriydi. Sahilde kocaman bir plaj ve bu plajın getirdiği sosyal yaşamı benliğine oturtan geniş bir kesim vardı. İnsanlar buradan denize girerlerdi. Sahilde yaşamanın, buradaki toplumsal yaşamı paylaşmanın kendi içinde bir bütünselliği vardı. Yıllar sonra oradan geçen yol, kentle denizi ayırdı. Sonrasında deniz dolduruldu. Kentle deniz küskün kardeşler oldu. Peki, nerede o denizle bütünleşen yaşam? O yaşamın beraberinde getirdiği toplumsal yapı? O da havalandı.
(Ahmet Özer, "Dönüşü olmayan yol: Kent kültürünün yitişi", Karardı Karadeniz içinde)
Sayfa 202Kitabı okudu
