"Onu kestiler bile, baba;benim küçük sekerportakali fidanım kesileli bir haftadan çok oluyor."
Sayfa 207Kitabı okudu
#şekerportakalı
"Uyuyalım. İnsan uyudu mu her şeyi unutur."
Sayfa 49 - Can
Ama düdük çalan gemi değil, Adam. Ben daha da küçüğüm. Bu bir tren.Portekizlimi öldüren katil bir tren. Şekerportakalı fidanımın düşlerini biçen tren.Büyüdüğümde, o trene sık sık bindim, Adam. Tekerleklerinin sürekli olarak hüznümü ve yok olanların yokluğunu çiğnediğini kimse bilmiyordu.
Şekerportakalı fidanımın olduğu günlerde tanıdığım kadar acımasız ve düşman bir dünya.
Benimkiler gibi yaşlarla dolan gözlerine bakarak bir ölü gibi mırıldandım:
Onu kestiler bile, baba; benim küçük şekerportakalı fidanım kesileli bir haftadan çok oluyor.
Ah! Ne güzel bir şekerportakalı fidanı!” diye bağırdı. “Bak, bir tane bile dikeni yok. Hem de öyle kişilik sahibi ki, uzaktan bile şekerportakalı fidanı olduğu anlaşılıyor. Senin....boyunda olsam başka şey istemezdim.”
“Ama ben büyük bir ağaç istiyordum.”
“Düşün, Zezé! Daha çok genç. Seninle birlikte büyüyecek. Günün birinde büyük bir portakal ağacı olacak. İkiniz, iki kardeş gibi birbirinizi anlayacaksınız. Şu dalı gördün mü? Fidanın tek dalı olduğu gerçek, ama sanki sırtına binmen için özel olarak yapılmış küçük bir at.”...