"Sofradan kalkıp öpecek kadar sevmişim. Aşk mı? İğrenmek duygusu kaybolmuş."
"Bir daha hiç kavga etmeyelim.."
Ne vardı bu sözde? Hiçbir şey. Her şey. Öylesine içten söylenmişti ki, öylesine içten bir dilekti ki, masumiyetiyle, arınmışlığıyla alıp götürüyordu sizi, insanın insan olduğu bir anla, duyarlığa. Sonra her hatırlayışta içimi sızlattı. Her hatırlayışta, bu sözü söyleyebilecek kadar kimsenin beni sevmediğini hissettim, en çok bu koydu bana, bu sözü yitirmiş olmak, bu sözün bir daha kimse tarafından söylenmeyeceğini bilmek.
'Yanmak', 'yakmak', 'sönmek' bunlar kötü fiiller. Anneannem 'ışığı dinlendir' derdi. Kötü fiiller, ocağını söndürmek. 'Işığı dinlendir.. Işığı uyandır.. 'Nasıl bir gönül terbiyesiydi anneanneminki?
“Kendi kendimeydim. Kendi kendime konuşuyordum. Yalnız yaşayanlar çoktan iki kişi.”
Ancak zaaflarımızı seven bizi hakkı ile sever,meziyetlerimizi zaten herkes kabul eder...Selim İleri
"Ancak zaaflarımızı seven bizi hakkı ile sever, meziyetlerimizi zaten herkes kabul eder..."