Cebrail söze başladı:
– Selim Pusat büyük günahlar işledi. Ben görevi bitmiş bir melek olduğum, kıyamete kadar dinlenmek hakkını kazandığım halde bu hakkıma ilişti. Onun gönlünden geçen fırtınalarla rahatsız edildim. Halbuki bu fırtınalar yalnız ben peygamberlere vahyi götürürken duyulurdu. Kendisinden yirmi beş yaş küçük bir kızı sevdi ve hepsinden daha kötü olarak bu sevgiyi açığa vurdu.
Sayfa 251Kitabı okudu
Mikail Söze başladı:
– Selim Pusat benim haklarıma da ilişti. Ben en güzel ve iç açıcı yağmurları yağdırdığım gibi öldürücü kasırgaları da estirir, ılık güneşle beraber kavurucu güneşi de parlatırım. Bu sanık öyle bir sevgiye tutuldu ki gönlünde nisan esintileri ile birlikte karakış boraları da esti. Zaman zaman ağustos güneş ile kavruldu. Bana rakip oldu. İradesini kullanamadı.
Sayfa 252Kitabı okudu
Işığın sesi gürledi:
– Selim Pusat! Suçun için kendini savun!
Selim, önce duraksadı. Daha sonra aklını ve iradesini toplayarak cevap verdi:
– beni sen savun!
Işık, kasırga haşmet ile sordu:
– neden?
– beni yaratmadan önce kaderimi çizen sen değil misin? Suç işlediysem yaptıran sen değil misin? Bunun savunmasını senden başka kim yapabilir?
– Tanrı yalnız yaratır ve yok eder. Hesap vermez.
Sayfa 263Kitabı okudu
“Mutlak seveceksin beni, bundan kaçamazsın”
Hüseyin Nihal Atsız’ı, insanların onun hakkında eleştirilerini duyduğum için eserlerinden uzak dururdum. Ama bu eseri okuduktan sonra bu ön yargının tamamen boş olduğu kanısına vardım. Atsız gerçekten bu eseri çok güzel yazmış.Okurken hiç ama hiç sıkılmadım. Hatta biraz abartmış olmak istemem ama bir günde
