Ya Feriha, karısı? Ya Ufuk, bir buçuk yaşındaki kızı? Dört senelik evliydi. Feriha'yı artık iyiden iyiye şefkate çevrilmiş bir aşkla seviyordu. Bir an için bile olsa, şimdiye kadar ona bu Selma'dan başka ihanet arzusu telkin eden bir tek kadın çıkmadı.
Genç adam, Selma Hanımın sözlerine devam edercesine ilave etti:
"Sanki, vatan yalnız İstanbul'dan ibaretmiş; sanki, biz burada gurbette imişiz gibi. Halbuki, ben, ruhumun millî muvazenesini burada bulmağa gelmiştim. Ne yazık...
"Evet, tıpkı benim gibi... Lakin, gün geçtikçe alışacağım yerde, görüyorum ki gün geçtikçe daha ziyade muvazenemi kaybediyorum. Burada, âdeta muallâkta duruyorum. Hiç bir tarafımdan toprağa dokunmuyorum. Bu ağaçlar, bu taşlarla benim aramda öyle bir uzaklık var ki, bir türlü geçip onlara yetişemiyorum."
Sayfa 87 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
"Tipik yarı aydın kafasının piçleri..." diye düşündü Selma. "Bizim yarı aydının. Ha ha, Batı'dan taşıma su ile dönen beyinlerin ürünleri! Tanrıya şükür ki, bu sudan nasibini almayan, almayı da şiddetle reddeden bir aklıselim sahibi halkımız var. Biraz ayakta isek bu yüzden."
. Ölen kocalarına da mı bunu yaptı? Zavallılar!
Üç bin senelik bir aşifte hilesine aldanmışlar." Bu sözleri yüksek sesle de
söylemek istiyordu. Elinin okşama hareketi ağırlaştı. Galiba şimdi Selma'dan
nefret ediyordu.
Ürkütücü görünümüne karşın yumuşak bir sesi vardı.Sandığımdan da gençti belki..Fransa'dan geldiğini söylüyordu..Doğru olabilirdi..Ama son sözleri..Tüm insanların mutluluğu için..miş..Bu muydu amacı?Birden bu cümlenin altında yatan anlamı sezdim..Asıl mutluluk Hristiyanlığa inanmakla gerçekleşecekti..İsa'nın öğretisine kulak vermekle..Hışımla Gülnar Hanım'a döndüm;
-Uzaklaştır bu kadını evimizden,diye bağırdım."Hele annemin odasında bir an bile kalmamalı.."
