#okudumbitti
Yazarın okuduğum üçüncü eseri ve iyiki Amin Maalouf okumaya bu eser ile başlamamışım. Yazardan okuduğum 'Semerkant ve Doğunun Limanları' eserlerini keyifle okumuş ve beğenmiştim.
Bir arkadaşımın vesilesiyle beraber okumaya başladığımız eserin dili ve anlatımı açık ve anlaşılır lakin tekdüze.
Anı türü severler için ilgi çekici olabilir. Daha çok 1900 lü yılların başlarında geçen bu eseri, üst kuşaklarını, o dönemden kalan mektuplar aracılığı ile bizlere anlatan Amin Maalouf tan okuyoruz.
Osmanlı'nın yıkılışını ve yeni Türkiyenin kuruluşunu, katolikliği, protestanlığı ve hıristiyanlığı kendi görüşleri nezdinde değerlendiren yazar, din seçimiyle ilgili ilginç bir durumu da bizlere anlatıyor.
Yazar eğitim ve batılılaşma, ilim ve aydınlanma konularına da mektuplar üzerinden değiniyor.
Hep bir konuya girecekmiş ve ilgi çekici bir şeyler olacakmış edasıyla okudum lakin beni cezbeden, hâleti ruhiyetimi değiştirecek bir bölüme tesadüf etmedim.
Keyifli bazı küçük kısımlar olmakla birlikte sıkıcı bir eser olduğunu üzülerek ifade etmem gerekiyor.
Kitapla kalın..
Bu kitap her ne kadar roman olsada sonuçta Tarihi Roman ve aynı zamanda Hayyamın rubaiyyat tefsiri.
Tarihi romanlar, gerçek olan, olay veya şahsiyetlerin hikayeleştirilmesi, araya biraz hayal gücü katarak, okuyuca daha okunur bir hale getirerek tarihi sunmak. Ki şöyle kitapla ilgili yazılan bir iki incelemeye baktığımda yukarda bahsettiğim; yanlış bir sürü bilginin, bir çok okuyucu tarafından doğru olarak kabul gördüğünü gözlemledim.
Yani bu kitabı okuyan çoğu okurumuz Amin Maalouf, nasıl tasvir ettiyse o şekilde biliyor; Selçuklu tarihini, Alparslan’ı, Melikşah’ı …Hayyamı Nizmülmülk ve Hasan sabbahı
Siz farkında olmasanızda bu kitabı okuduğunuzda, şayet bilmiyorsanız Selçuklular’ı, Alparslan’ı, Melikşah’ı ; Amin Maalouf’un tarif ettiği haliye tanıyacaksınız. Bu da bazılarına önemsiz gelebilir; anlıyorum, fakat unutmayın ki gerçekler her zaman önemlidir.
Ama bu romanı okuyup, yazılan her şeye inanan okuyucu bir sürü yalana inanmaz mı?
Evet güzel sürükleyici ama bilmeyeni yarlardan aşağı uçurucu buldum…
Fransada yaşayan bir arap/Lübnanlının İran ve Türklere bakabilecegi göz başka şeyler görse şaşardım…
Haaa…
Kitaptaki güzel cümleleri görüp hakkını verdiğimi de bilmenizi isterim…
Unutmadan…
Kitap Ömer Hayyamın Rubaiyatının bir çevirisi niteligini de hakediyor!
Kesinlikle okunması gereken bir eser. Rubaiyat keşke günümüze kalsaydı şirin’in bilinmezliğe gitmesi ise benim kanımı dondurdu desem yeridir. Bu dünyada hiçbir şey istediğimiz gibi olmuyormuş
İki Farklı Kitap
Belki de çok övüldüğünden dolayı beklentim yüksekti ama kitap tam anlamıyla bir hayal kırıklığı. Kitap 2 bölümden oluşuyor bana göre ilki Hayyam-Sabbah-Nizamülmülk üçgeninde geçen, taraflı ve yanlış bilgilerle dolu olsa da akıcı bir tarihi kurgu ikinci kısım ise Hayyam'ın el yazmaları merkezli 1900'lü yıllarda İran'daki özgürleşme hareketlerini anlatan kısım.
İlk kısım ne kadar akıcıysa ikinci kısım o kadar sıkıcı. Ne tam romanlaşmış ne tam bilgi vermiş. Sadece kitap bitsin diye okudum ama okumasam da bir şey kaybetmezdim çünkü ilk kısımla neredeyse tamamen bağımsız. Okurken kaç kere "ee banane bunlardan" diyerek serzenişte bulunduğumu hatırlamıyorum.
Bazı hikayelerin bitmesi için yüzyıllara ve birbirini hiç tanımayan bambaşka insanlara ihtiyaç varmış. Bazı hikayelerin anlatılabilmesi için felaketlerin,maceraların ,yolların ve kayboluşların geçilmesi lazımmış. Tarihin, aşkın, dostluğun ve bilinmezlerin ustaca birbirine bağlandığı başı ayrı sonu ayrı bütünü eksiksiz bir hikaye. Uzun zaman sonra bir kitabı okuduktan sonra bunu yazabilecek kadar kabiliyetli bir yazarın var olmuş olmasını takdir ettim. Uğruna yazıldığı Hayyam’ın meşhur rubaileri kadar etkileyici
Amin Maalouf'un okuduğum ilk eseriydi. Dört bölümden oluşan eser, Ömer Hayyam'ın kayıp olan kitabının etrafında dönen ve yüzyıllara uzanan tarihsel bir kurgu-roman. Oldukça derin felsefi ve dini ögeler barındıran roman, Ömer Hayyam'ın hayatıyla paralel giderek başlıyor ve anlatının yarısına kadar da bu durum devam ediyor. Bu kısımlar oldukça edebi bir ağızla yazılmış. Tabii bunda Ömer Hayyam'ın ince kişiliğinden ve rubailerinden yararlanılmış. Fakat kitabın 19. yüzyıl sonları ve 20. yüzyılın başlarında geçen diğer yarısında bu edebi üslup yerini tarihsel olayların hızlı temposuna bırakıyor. Edebi üslup her ne kadar korunmaya çalışılmış olsa da Ömer Hayyam gibi çağların ötesinde duran bir şairin anlatımından siyasi olayların içine direkt dalınması okur olarak beni biraz şaşırttı çünkü bir üslup değişimi söz konusu. Bu, kitabın son iki bölümünün yani ikinci yarısının kötü olduğu anlamına gelmiyor. Sadece hızlı bir tempo değişimi söz konusu.
Semerkant, genel olarak aslında İran'ın hikâyesi desek yeridir. Yüzyıllardır süregelen keşmekeşin içinde olan, hiçbir zaman dışında kalamayacak olan İran'ın hikâyesi. Nizamülmülk, Hasan Sabbah ve Ömer Hayyam'ın kesişen hayatlarının, yüzyıllar sonrası İran'ına bir izdüşümü. Maalouf'un kalemini ve bakış açısını sevdim, umarım başka bir kitabında onunla tekrar buluşabilirim.