Ben bu yazıyı oğlan annelerine yazıyorum, özellikle onlara. Ne olur biraz daha dikkat. Evlatlarımıza şunu öğretemiyorsak bir yerde hata yapıyoruz. ''Gördüğün ve tanıştığın her kadına eşit davran, insanca, ezmeden, tıpkı kendi kız kardeşine davranılmasını istediğin gibi ya da kendi annene.''
“Tereddüt, insana zorluk çıkarır, acı çektirir, bazen azap verir der” ve ekler: “Halbuki bilmez ki ikiz kardeşinin ismi İnanç’tır.” Aklımı kurcalar bu laf. Tereddüt ile inanç ikiz kardeş olabilir mi?
Kırk fırın ekmek yesek, kırk defa kalp ağrısı çekip kırk kez salya sümük ağlarken kendi kendimize kallavi yeminler etsek bile akıllanmaz, uslanmayız. Gene gider ilk fırsatta yanlış erkeklere âşık oluruz; yeniden tepetaklak yuvarlanırız, her yanımız yara bere.
İstanbul bir şehir değildir, İstanbul bin şehirdir.
Dışarıdan empoze edilen sistemler nasıl çökerse birer birer, sevgililerin / eşlerin birbirine dayattığı zoraki dönüşümler de er ya da geç çatırdar bir yerinden.
Özgürlüğün olmadığı yerde aşktan söz edilebilir mi hâlâ?
Hep ''bile bile lades'' kimi sevdalar.
Keşke söyleyebilsek birbirimize dürüstçe: ‘Seni seviyorum ama şu anda değil. Seni görmek istiyorum ama bugün değil.