Ancak yeni doğan bir bebek baştan başlayabilir. Sen, ben... biz artık geçmiş zamanız.
Sayfa 107Kitabı okuyor
Dicle'yim ben,
Dicle'nin sesi,
Çok uzaklarda, sürgün ülkesinde bir inilti
Bir inilti yabancı bir güneş altında,
Şavkının altında yabancı yıldızların, yabancı bir ayın
Seni düşünüyor.
Sen, çoktandır unuttuğum bir çobanın kavalı,
Bir atın koşusu, uzaklarda kalmış bir Mağrip rüzgârı misali ,
Dallarını, yapraklarını, tanelerini
Ben sana, sen bana, biz dünyaya, dünya bize; hepimiz biriz. Eğer ki dünyaya zarar verirsen, insanlara veya yaratıklara fenalık yaparsan kendine de zarar verir, kendini de tahrif eder, biçimsiz hale getirirsin. İşte dindarlık budur.
Sayfa 158Kitabı okudu
Biz bu hayatın kurbanlarıyız.
Ne sen suçlusun ne de ben…
Sayfa 201Kitabı okudu
Ben diyorum ki ona :
- Kül olayım Kerem gibi yana yana.
Ben yanmasam
Sen yanmasan
Biz yanmasak,
Nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa..
“Ben Eftalya Atalar’ım,” dedim onun gibi. “Ve sen de onun müvekkilisin. Biz kaybedemeyiz.” Sesimdeki acı geçmemişti. “Kaybedemeyiz,” diye devam ettim. “Kaybetmemeliyiz Tugay. Bunu kaldıramam.”
Sayfa 718Kitabı okudu
