Sen benim içimdeki toplu katliamdın...
Hayykitap
Sen benim içimdeki toplu katliamdın...
Sonra gün geliyor, kuşanıyorsun cebindeki son kuruşluk misali umutlarını. Yetmiyor üzerindeki yalnızlıklarını örtmeye belki, belki hala üşüyorsun gün değdiremediğin karanlıklarında fakat yine de vazgeçemiyorsun işte hayallerinden. Her son yeni bir başlangıç diyorlar sorduğunda ve her başlangıç yeni yeni sonlara ana! Bir tuhaf düzen, tuhaf bu yeryüzü...
Ömründeki her bir yaşı sadece bir defa yaşayabilen bedenimiz aslında kaç ölüm, kaç doğum barındırıyor bir bilsek. Tam inanmışken var olmaya koparıyorlar içini özünden. Yatıp gidecekken kapkara topraklara, can suyu oluyor hiç bilmediğin bir damla ve yeşeriyor yaprakların sonra, kuruduğun yerinden.
Sen benim içimdeki toplu katliamdın...
Sonra gün geliyor, kuşanıyorsun cebindeki son kuruşluk misali umutlarını. Yetmiyor üzerindeki yalnızlıklarını örtmeye belki, belki hala üşüyorsun gün değdiremediğin karanlıklarında fakat yine de vazgeçemiyorsun işte hayallerinden. Her son yeni bir başlangıç diyorlar sorduğunda ve her başlangıç yeni yeni sonlara ana! Bir tuhaf düzen, tuhaf bu yeryüzü...