KARADUTUM ŞİİRİNİN HÜZÜNLÜ HİKAYESİ .....
1949’da bir gün İstanbul Büyük Kulüp’teki bir toplantıda, davetliler Bedri Rahmi Eyüboğlu’ndan bir şiir okumasını istediler. Eyüboğlu ayağa kalktı ve Karadut’u okumaya başladı:
“Karadutum, çatal karam, çingenem
Daha nem olacaktın bir tanem
Gülen ayvam, ağlayan narımsın
Kadınım, kısrağım,
Ahmet Selçuk İlhan
Sen bu şiiri okurken,
Ben çoktan bu şehirden gitmiş olacağım...
Artık ne özlemlerimi duyacaksın bıçak yarası
Ne de telefonların çalacak gece yarısı...
Seni sana,
Beni, beni bir akıl hastanesine bırakıp gideceğim bu şehirden.
Nasılsa, nasılsa kavuşamadım sana,
Nasılsa dudaklarının kıyısına varamadım.
Nedense bütün çıkmaz sokaklar adresim
Behçet Aysan
Sen bu şiiri okurken,
ben belki başka bir şehirde olurum.
Kötü geçen bir güzü
ve umutsuz bir aşkı anlatan;
rüzgarla savrulan,
kağıt parçalarına yazılmış,
dağıtılamamış bildiriler gibi
uzun bir yolculuğa hazırlanan;
yalnız bir yolculuğa…
Çünkü beyaz bir gemidir ölüm,
siyah denizlerin çağırdığı
batık bir gemi…
Batık bir gemi
sönmüş yıldızlar gibidir…
Yitik adreslere benzer ölüm
yanık otlar gibi…
Sen bu şiiri okurken
ben belki başka bir şehirde
ölürüm.