Sen koştun diye, her yolun sonu olmak zorunda değilmiş.Sen sevdin diye, her çiçek açmak zorunda değilmiş. Sırf sen güldün diye, gülmek zorunda değillermiş. Ağladığın anlarda yanında kimse yoksa, ruhunda kendi elin varmış. Kimsesizmişim yalnızmışım sokağın ortasında kalakalmışım ve adımlarımı takip edecek kimsem yokmuş. Ki, kimse de adımlarını takip edeyim diye önümde de yürümezmiş zaten. Her insan maviye birkaç şey sığdırabilirmiş ve kimse, siz ağlarken yanınızda olmak zorunda değilmiş. Ayazda kalsam, kimse kapısını açmazmış ve kimseden bana ev olmasını isteyemezmişim. Korkmak kötü bir şey değilmiş. Her insan korkarmış. Muhtaç olduğum suda boğulabilirmişim. Sevebilirmişim, gülüp, ölebilirmişim. Öldüğüm kadar gülüp, güldüğüm kadar ölebilirmişim. Kaçabilirmişim, koşabilirmişim. Ağlayarak uyandığım gecelerde, yanımda birinin olmamasına kırılamazmışım. Ben buymuşum. Kararsızlıklar içimi bitirebiliyormuş. Sustuğum da, konuştuğum da bana yaraymış. Susup, ağzımı açmayabilir; konuşup, susmayabilirmişim. Ben yenilebilirmişim ama ben, böyle olduğum müddet hiç yenemezmişim...
sen geldin benim deli köşemde durdun
bulutlar geldi üstünde durdu
merhametin ta kendisiydi gözlerin..
ve güldün, rengarenk yağmurlar yağdı..
s. karakoç
Sezai Karakoç
“Ve güldün rengarenk yağmurlar yağdı
İnsanı ağlatan yağmurlar yağdı
Yaralı bir ceylan gözleri kadar sıcak
Yaralı bir ceylan kalbi gibi
içli bir sesin vardı
Sen geldin benim deli
köşemde durdun
Bulutlar geldi üstünde durdu
Merhametin ta kendisiydi gözlerin.”
Sakın bir daha beni salak enayi yerine koymaya kalkma. Nasıl güldünüz mu arkamdan.
Ben ayrıyken bile sana hesap vermeye çalıştığim esnada sen ailenle yeni hayatının planını yaparken güldün mü arkamdan. Ne salak bir kız onu önemsediğimi sanıyor dedinmi?
Ben de yanlış bir şey yaptım deyip koca gün düşündüm durdum.