Bana gittin diyosun baba ama ben gitmedim, gidemedim, kalamadım evim nerde bilemedim; çünkü aklımın bir tarafında bir köşesinde hep sen vardın.
Bu olmamışlık, bu küslük… İnsanın dönebileceği bir evinin olmaması ne demek biliyo musun baba?
Peki sen hiç bir çocuğun büyüyeceğini görememek ne demek bunu bildin mi? Hiç bilir misin bu duyguyu?
Hayat devam edecek, birileri yeni kitaplar yazacak okuyamayacaksın, yeni filmler çekilecek izleyemeyeceksin, sevdiğin bir şarkıyı bir daha dinlemek isterken dinleyemeyeceksin.
Bunlara kolay alışır insan; ama onu büyürken izleyememek, yanında olamamak, ilk kız arkadaşını göremeyecek olmak..
Baba! Yüreğim yangın yeri gibi biliyor musun? Gözü arkada kalmak böyle bir şey galiba.Kaç gündür onu itmek istiyorum bana sarılınca, beni sevmesin diye kaç gündür uğraşıyorum ama yapamıyorum..
Onun hayatında yutkunamadığı bir yumru olacağım için de kendimden nefret ediyorum! Ona bir oda ver baba, bir evi olsun, ama zaman zaman da çıkıp gidebileceği bir ev.
Ona söylemek istediğim o kadar çok şey var ki. Sen söyle ona baba..
~
|babam ve oğlum|
Sonrası karanlık be baba.
"Kabus gördüm ne yapabilirim? Dün gece de hiç uyuyamadım. Daha doğrusu öyle bi rüya gördüm ki sanki hiç uyumamış gibiyim. Her şey çok gerçekti. Yine böyle bi kahvaltı masasındayız. Sen yine her zamanki gibi sevgini gösteriyorsun bana. Akşam diyosun hazırlan, kız istemeye gidicez. Her şey böyle başladı. Sonrası... Sonrası karanlık be baba."
Sayfa 14Kitabı okudu
