Aman yarabbi... Sen ne güzel kitapsın...
Başlangıçta sükût var idi. Ve her yer karanlık idi. Ve Yaradan Yegâh makamında terennüm eyledi. Ve bu ışıltılı nağme ile etraf nur oldu. Ve nağme boşlukta yankılanıp geri döndü. Ve Yaradan, bu Yegâh nağmenin güzel olduğunu gördü. Ve akşam oldu ve sabah oldu,
Serein
“kahverengi gözleri var fakat gökyüzü gibi bakıyor.”
Senin yüzüne her baktığımda o güzel gözlerinde çıkan her bakış tenime değdiğinde koca bir heyecana kapılıyorum içimde. Sonum gelmiş gibi çaresiz yeni doğmuş gibi heyecanlı etrafı kolaçan ediyorum. Yaşamım ve ölümüm seninle tanıştıktan sonra başladı. Seninle tanıştığım günden beri bir ruhum olduğunu ve bu ruhum çok güzel sevebileceğini öğrendim daha doğrusu öğrettin. Bazı zamanlar okuldan çıktıktan sonra annem gelirdi almaya ve biter bitmez koşa koşa onun yanına giderdim onu gördüğüm an nefesim sakinleşir nabzım normal haline gelirdi. Sen benim annemden sonraki en büyük hikayem oldun sevgilim. Ona baktığımda ne hissediyorsam sana baktığımda onu hissediyorum. Sen benim kitaplığımdaki açmaya kıyamadığım kitapsın. Sen benim kendimi bulduğum edebiyatım kendimi gördüğüm aynamsın. Ben üzüldüğümde benimle üzülen güldüğümde gülen sen benim hayatımdaki yansımamsın en iyi arkadaşım en iyi dostumsun. Sen bensin ben de senim sevgilim. Seninle tanıştığım her geçen gün keşke değil iyi ki yaptım iyi ki söyledim diye cümlelerle doldu. Sen benim bu hayatta iyi kimsin. Neden olmadı diye söylendiğim her olayda iyi ki olmadı dediğimsin iyi ki tanıdım dediğimsin. Bu hayattaki biricik güzeller güzeli sevgilimsin. Minnet beslemeyi hayatımda çok yaşamadım ancak sana minnet besliyorum. Bana yaşattığın her duygu için sana müteşekkirim. Seni her geçen gün hayranlıkla izliyorum hayranlıkla fotoğraflarına bakıp tekrardan aşık oluyorum sevgilim. Seni çok seviyorum…