Sen yoktun o zamanlar,
çocukluğumda en çok yağmuru severdim ben…
Ne zaman bir dert gelse bana,
yağmur yağar,
dinler,
dokunur,
ve topraktan kalkan
o kokuyu koklardım…
Ateşim sönerdi..
Sonra büyüdüm..
Gözlerini gördüm,
yandım,
yağmur yağdı,
ve ilk kez sönmedim…
Ben yağmurdan daha fazla bi seni sevebildim…
“Bir keresinde sen geldiğinde
Ben yoktum
Gerisi hep tersi
Gerisi hep sen yoktun
Gerisi hep o bir kere olanın günahı
Gerisi hep bilemedim sen kimsin
Hepi topu bir keresinde
Ben yoktum
Gerisi hep sen yoktun
03.03.2015
Sayfa 30 - okuyanus yayıneviKitabı okudu
"Seni tanımıyorum ama denk geliyorsun işte;
sıradan bir kitabın orta sayfasında,
bir yoksunluk cümlesinde,
bir şiirin en acıyan yerinde,
yağmur sonrası gökyüzünde,
yalnızlığın yedi renginde...
Kitaplarla konuşuyorsun benimle sonra izlediğim bir filmde karşıma çıkıyorsun ansızın.
Dedim ya, tanımıyorum seni.
Karşımda durup sadece susuyorsun.
Nefesinin sıcağını bile bilmezken sessizliğinle üşüyorum!
Oysa seni
Mezopotamya topraklarında
Sen olmadan aradım
Belki bir bugday tanesinde
Hasretine rastlarim diye
Ama sen hep yoktun
Ama sen hep başı dik sararmış başaklar gibiydin
Ben ise daglarimin kaderinde yatan ters Lale gibi
Seni toprak kokusunda aradım
Ama yine de hep yoktun...
"Seninle konuşmak istediğim o kadar çok şey vardı ki, ama sen yoktun.."
"O sırada, burada yanımda olmanı arzuladım ve sen yoktun."
