Annesine görünmeye kuvveti yoktu. Doğru İkbal'in odasına kadar gitti. Onu hala orada görecekmiş vehminin mağlubuydu. Örtüleri kaldırılmış, cibinliği indirilmiş karyolasına kadar gitti;bir süre oraya baktı, sonra hemen oraya, seccadenin üzerine atıldı, birinci defa olarak çığlık ihtiyacını tutmak istedi;orada bağırarak, kıvranarak şimdi bu evi tamamen boş bırakan kardeşi için kana kana ağladı.