Ey kalbim! Biliyorum ki çıktığın bu hayat yolculuğunda varmak istediğin yere varamayıp da yanlış yöne doğru ilerleyişindi seni en çok yoran. Kimseden ona değer verdiğin kadar değer göremeyişindi hüznünün temellerini atan belki de.
Biliyorum... dağılmışsın, paramparça olmuşsun, taşıdığın çocuk yüreğin yok olmaya başlamış yavaş yavaş... Yine de pes etmemişsin; ümidini sağlam tutmaya çalışmışsın, "olabildiğince"...
Sonda yine aynı yere çıktığını fark etmek canını yakmış, herkesten uzaklaşmışsın bir nebze. Bu seferde kendine doğru yola çıkmışsın, bakmışsın ki senden geriye kalan sadece yorgunlukmuş.
Yorgunluğunu anlamlandıramayacak kadar da "yitiklik"...