Sana öğretilenler mutlak doğrular olmadı hiçbir zaman. Doğduğunda hayatı bundan ibaret sandın, senden öncekiler de öyle sandı. Sen bunu gerçek diye algıladın. Aklına sürgün edildin, akıllarımıza hapsedildik!
^
Ben bir dünya gördüm. Senin de gördüğün bir dünya. Sadece henüz hatırlamıyorsun. Her şeyi sıfırdan, yeniden inşa edeceğiz. Bu bir ütopya değil asla. Umut dolu bir kehanet. Çünkü ben bu dünyayı gerçekten gördüm. Sen de anımsayacaksın. Senden dilediğim tek şey küçük bir bavul, o kadar. Eskiye dair yanımıza alacağımız şey ufak kırıntılardan ibaret. Çünkü çıkacağımız yolculuk ve varacağımız yer, daha önce insan oğlunun hiç deneyimlemediği bir yer olacak. Ama insan soyunun hep hatırladığım bir yer.
Bildiğin her şeyi unut. Çünkü bildiklerin ‘her şeyi’ unutturmak içindi. Aslolanı hatırlama diyeydi. Çünkü bildiğini sandıkların koca bir yanılsamadan ibaret. Sadece ‘bunu’ bilmeni istedikleri için yaratıldılar. Bilmeni istemedikleri ‘gerçek’ içinse gözlerine koca bir perde örtüldü. Karanlık bir maskeyle sarmalandın. Sana öğretilenler mutlak doğrular olmadı hiçbir zaman. Doğduğunda hayatı bundan ibaret sandın, senden öncekiler de öyle sandı, ondan öncekiler de. Gördüğün, gördüğümüz normlar bunlardı çünkü. Sen bunu gerçek diye algıladın, çünkü hepsi ‘olması gereken bu’ diye dayatıldı. Aklına sürgün edildin, akıllarımıza hapsedildik. Üstelik şimdiye ait değil bu tutsaklık, binlerce yıldır süregelen bir kanıksanış. Koca bir aldanış. Alışkanlıklarımıza alıştırıldık, onlardan asla kopartılmamak üzere. Korkularımızın, kaygılarımızın kontrol ettiği strese dayalı yapay nefesler yarattılar bize. Çıkar yolu bulamayan, debelendikçe batan, çırpındıkça yalnızlaşan çaresiz birer varlığa dönüştürdük. N’olur yardım et bana. Yalvarırım yardım et bize.