Bir insana yetememe hissi kadar acı veren bir durum var mı bilmiyorum. Senin yapamadığını başkaları yapınca da kurtlar kemirir içini, deliye dönersin. Gerçek anlamda sevilmek istersin ama bi o kadar da sevene engel olursun. Tüm tercihlerini yanlış kişilere yöneltirsin ve hep “Bu sefer gerçekten buldum” düşüncesi yer edinir aklında. Olmayınca da karşına çıkan herkesi yanlış tercih ettiğin kişilerden sanırsın, o şekilde yargılarsın. Aslında bi izin versen, bi güvenmeye çalışsan, gelen kişiye ve kendine bi şans versen her şey belki de çok daha güzel olur ama yapamazsın. Çünkü önceden yaşadıkların senin korkulu rüyan, travman olmuştur. İnsan bazen bazı kalıplardan kurtulmalı. Herkese aynı değerleri yükleme işini bir rafa kaldırmalı. Bekletmemeli, beklemekle kalmamalı. Kimse vazgeçilmez değil, sabır denilen şey tükeniyor. Gitmem, diyen terkediyor. Seviyorum, diyen senden nefret etme raddesine geliyor. En güzel günlerini birlikte geçirdiğin insan en kötü günlerini yaşamana sebep olabiliyor. Ve en önemlisi bi köşede bıraktığın insanı bazen başkasının başköşesinde buluyorsun. Sevin, sevilin, hissettirin.