Aynı Yıldızın Altında sanıldığı gibi sırf ölümü, kanseri bütün şeytani olasılıkları anlatmıyor bize. Onu okurken gülüyorsunuz, üzülüyor, sinirleniyorsunuz ve elbette ağlıyorsunuz. Sevgiyi, ailenin önemini anlıyorsunuz. Ölüme sırıtabiliyor, iki insanın nasıl bu kadar uyumlu olabildiğini düşünüyorsunuz.
John yeşil gözlü bir canavar. John ezer. John ağlatır. John sövdürür. John tekrar tekrar okutur. -kitabın en yıkıcı anlarında ki duygularım.
Ben bu kitabı anlatmak için kullanacağım kelimeleri seçemiyorum çünkü gerçekten hiçbiri o statüye erişemez.
Aynı Yıldızın Altında'nın arasına yüzlerce kitap girse de hiçbiri bu kitabı unutturmayacak, hiçbiri o akıp giden sayfalarda gizlenmiş gülümsemelerin, acıların yerini tutamayacak, hiçbiri bir Gus ve Hazel olamayacak. Ve kimse Augustus gibi güzel mektuplar yazıp, sigaraya gücünü vermeden ağzında tutamayacak.
'Sonsuza dek' olarak biçilmiş bir kelimenin serüveni anca bu kadar güzel olabilirdi.
John kalbimize yerleşen bir kurguyla -ki kurgu olsa bile böyle hayatların var olduğunu düşünüyorum- seni ömrümün en iyi yazarı olarak seçiyorum.
Ben evrenin yıkma ve yok etme ihtiyacına kurban gitmeden bu kitapla tanıştığım, kitaplığımda bir çok kitap gibi bir köşede duramayacak kadar kapaktakı can alıcı rengiyle buluştuğum ve Gus'ı bir İdol olarak gördüğüm için çok mutluyum.Bu mutluluğu herkes tatmalı.
kitabın yarısındayım,henüz bitirmedim ama sırf btirmek için okuyacağım galiba,çünkü şu ana kadar aradığım tadı bulamadım.konu olsun uslüp olsun bunlar benim çok önceden aşina olduğum basitlikte.lise çağlarındaki okuyucular için güzel gideceğini düşünüyorum.
Kitabı sevdim mi? Aslında sevdim. Depresif bir hikayesi var. Yalnız karakterlere epey sinir oldum. Ana karakterlerimizden Maggie beni epey bir gıcık etti. Ensesine patlatmak istediğim de olmuştur.
Neticede Maggie bir ergen ve dik kafalılık yapması, 'siz ne biliyorsunuz ki!?' diye çığlık atması, yaşı göz önüne alınırsa normal karşılanabilir. Çünkü insanoğluyuz ve yasak her zaman tatlıdır :)
Yazar sonraki olaylar ve diyaloglarla bir şeyler açıklamaya çalışmış. Ön yargıyı bir kenara atmakla alakalı bir hikaye diyebilirim esasen. Ama fazla derinliği olduğunu söyleyemem. Hikayenin bütününe baktığımda benim gördüğüm buydu. Daha derin işlenseydi, artık kenara sıkışmaları, çıkmazları rahatlatması gereken diyaloglar daha güzel dokunsaydı, çok daha iyi bir şeyler çıkabilirdi diye düşünüyorum. Biraz yüzeysel kalmış gibi geldi bana.
Fazla beklentiye girip okumaya kalkmayın, hayal kırıklığına uğramayın :)
kitabın yarısındayım,henüz bitirmedim ama sırf btirmek için okuyacağım galiba,çünkü şu ana kadar aradığım tadı bulamadım.konu olsun uslüp olsun bunlar benim çok önceden aşina olduğum basitlikte.lise çağlarındaki okuyucular için güzel gideceğini düşünüyorum.
BİTTİ. O kadar güzel bitti ki.. Kendime daha yeni geliyorum. Bitmesini hiç istemediğim tek kitaptı. Öylede olacak. Bittiği için o kadar üzüldüm ki, bunu yazarken bile ağlıyorum aynı bitince ağladığım gibi.. Tuna'nın o son mektubu beni derinden etkiledi, kendimi şu an bir boşlukta gibi hissediyorum. 3 harflik kelime canımı ilk defa bu kadar yaktı;
Bu romanda her ne kadar basmakalıp olsa da sürükleyici ve okuru etkisi altına alan bir Canan Tan klasiği... Yine hüzün, hüsran, aşk, gözyaşı vardı bu romanında da bildiğiniz üzere... Yazarın kalemini beğensem de artık kendini aşması gerektiğini ve belirlediği kalıbın dışına çıkması gerektiğini düşünüyorum.Arada sırada Canan Tan romanı okumak iyi oluyor ama, arka arkaya okuyunca sıkıyor insanı...