Bahaeddin Karakoç
Vakit akşam diyorsun, sanki görmüyor muyum
Güneşin kanatları döküldü yanlarına
Hani yürek sesinin sergilediği uyum
Gönlüm seninle döndü yolgeçen hanlarına
Çetele tutayım mı?
Ne sabahlar gördüm ben/gök bir kiraz ağacı
Çoban vakitlerinde her canlı ses bir kiraz
Ne rüyalar gördüm ben her gece sabahçı
Keşke sen de görseydin belki yumuşardın
Seni baba yapmak mı, bakalım ben kendimi anne yapmak istiyor muyum? Benim düşüncelerim, benim isteklerim, benim sıkıntılarım neler... Bunları bir kez olsun, bir kez, yarım saniye düşündün mü? Sana bir çocuk vereyim, seni baba yapayım demek. Kadınlığımın esas görevini yerine getireyim, karnım şişsin şişsin, ben hamileyken sen beni aldat, oramda yüzlerce yırtık, içim parçalanırcasına çocuk çıksın, şişmanlıyayım, şişman kalayım, işten kalayım, işten ayrılayım, hep çocuğa bakayım, onun hastalıkları, onun eğitimi, onun üzüntüleri, kendimi unutayım, sen akşamdan akşama gel, çocuğu sev okşa, arada bir sustur şunu, yorgunum diye bağır... Ve seni baba yapmamın mutluluğunu yaşa... Ben de anne olmamın acısını...
“Beni unutma Axl.”
“Unutmak mı? Seni niye unutayım ki prensesim?”
“Bu sis o kadar çok şeyi unutturuyor ki bize. Birbirimizi niye unutturmasın?”
Tuhaf, çok tuhaf
En yakınken en uzak,
Senin bir sevgilin var,
Muhtemel benim de olacak,
Gizli bölmelere
Saklamış gibiyiz,
Bütün yaşananlar,
Biter mi� bitince aşk?..
Olur da yolun düşerse
Bir kahveye uğra derim,
Ya da beş çayına.
Bir yudum sohbete beklerim�
Çok ayıp mı olur?
Yakışık almaz mı davetim?
Bu kadar zor mu her şey?
Canımın içi seni çok özledim�
Ben de uzun bir yola gittin farzederim
Kandırırım kendimi ne yapayım�
Bütün hatıralarıma da saygılar arzederim
Ama unutur muyum asla, niye unutayım
“Beni unutma Axl.”
“Unutmak mı? Seni niye unutayım ki prensesim?”
“Bu sis o kadar çok şeyi unutturuyor ki bize. Birbirimizi niye unutturmasın?”
