Şair nesir tarzında yazdığında bile şiir gibi yazar farkında olarak veya olmayarak...
O yüzden okur da kalbinde hep bir ahenk, bir ses uyumu yakalar satırları okurken...
Biz okurlar kelimelerimizin yetmediği yerde kalbimizin sesini nasıl bir şairin şiirine yükleyerek söylüyorsak anladım ki şair ve yazarlar da bazen mezarlardan gelen bir sese emanet eder gibi kendilerinden önce yazılmış şiir ve romanlarda buluyorlar kendi akislerini... Ve o yüzden sanırım birçok yazarla sohbet havasında hatta samimi bir edayla 'senli-benli' yazılar yazmış kitabında...
Kitapta başka neler var;
anılar var, anıların silinmeyen izleri,
sayıklamalar, hayaller, hiç bitmeyecek gibi anlatmalar hiç konuşmayacakmış gibi susuşlar,
başka şair ve yazarlarla derinlemesine muhabbetler,
bir cümlenin büyüsüne kapılıp sayfalarca iç dökmeler
bir mısranın ardına düşüp kendi şiirini aramalar,
Kokular...zihnin silinmeyen bölümlerine saklanmış kokular. çocukluğuna götüren kokular, belli bir âna, belli bir yere, belli bir vakte götüren kokular...Ve o kokunun rayihasında zaman yolculukları...
Yıldızlı bir gecenin serinliğinde çay da içiyorsun, başkasının içtiği sigaranın kokusunu da duyuyorsun,
Bir otobüs yolculuğunda kendi hayallerini de kuruyorsun satırların arasında...
Ama her yazının sonunda tutup dedemizin o mübarek elini öpüyorsun..Bütün bu yazma tılsımının asıl ilhamı o el'miş gibi hürmetle öpüyorsun...
Sonra tutunamayışlar, hep tutunamayışlar, bütün tutunamayanlara özgü kendiyle konuşmalar, en çok da kendiyle, çünkü insan en çok kendini dinler...
