Düşünəndə hələ də qəribə gəlir. "Clarissa" bizim müzakirə kitabımız idi və mən adəti üzrə kitabı son günə saxlamış, 26 sentyabr bütün günü və gecəni oxumağa sərf etmişdim. Səhər 3 kimi, kitabın bitiminə 30 səhifə qalmış ara verdim, səhər müzakirədən əvvəl bitirmək üçün 7-də yenidən oyandım və o lənətli xəbəri gördüm. Yarım saat əvvəl paylaşılmış xəbərdə- ermənilərin başlatdığı və hələ də davam edən bir atışmadan yazırdılar. Bir yarım saat sonra internet istifadəsinə qadağa gəldi, maşının radiosu "bütün cəbhə boyu hücuma keçdiyimizi" fəxrlə elan edirdi. Hələ ki heç kimin dilinə müharibə sözü gəlmirdi, amma zənnimcə o gün bütün ölkə bunu düşünürdük.
Onsuz da sülh tərəfdarı olan mən, "Clarissa" kimi bir kitabı bitirdiyim gün ölkəmin müharibədə olduğunu öyrəndim. Bəlkə də bu kitabı oxumasaydım, "insanlıq" kəliməsinin fərqli üzünü görməsəydim, Leonard və Clarissanı tanımasaydım bu qədər çətin olmazdı.
Həmişə necə hər kitabın öz vaxtı olduğu və yalnış zamanda oxuyaraq necə heyif etdiyimizdən danışırıq, amma həyatımda ilk dəfə kitabın doğru zamanı seçdiyini gördüm. Bir çox təsadüflər nəticəsində mən onu məhz 27 sentyabr bitirdim və o gündən bəri əlim durmadan kitaba gedir, yenidən və yenidən xətlədiyim yerləri oxuyur, hər dəfəsində daha da dərindən təəccüblənir, kədərlənirəm.
Bundan sonra nələr baş verəcək bilmirəm, amma mən oxumağa davam edəcəyəm. Çünki görünür, bu davam etməyin tək yoludur.