".. Kemalizmi, Atatürk ikonolojisinden, Atatürk kültünden bağımsız ele almak zordur. İdeolojik söylem kavramının sadece sözlere/metinlere atıfta bulunmadığını, imgelerin dilini de içerdiğini unutmayalım. Atatürk imgesinin omnipresent yani her yerde hazır ve nazır oluşu, başlı başına bir şey söyler. Atatürk imgesinin kutsal görülmesi de bir
heyecanlı olurdu. Hele bir maç hatırlarım. Canımızı dişimize takmış, berabere bitirmek istiyorduk. Aykut: Kolay mı, diyor, Fener'le berabere kalmak ?
Dündar: Zor, diyor. O zaman daha zordu, üç büyük takımla baş etmek. Bilakis Beşiktaş'la. Fener'den de mi zordu?
- Fener'den de. O zamanlar ful takım Beşiktaş'tı. Fener'i ardı ardına dört beş kere yendiğini bilirim. O Şeref
Stadı var ya, Şeref Stadı kardeşim, nasıl yerinden oynuyordu, be!
Akın Üner - Samsunspor'un Şerefi
Dedim daa, Samsunspor'un ruhuyum ben...
94 senesinde Balkan Kupası’nı kaldıran topçuların fotoğrafını açın bakın... Yüzü görünmeyen adam kimdi sanıyorsun aslanum?
98 Temmuz’unda, İntertoto Kupası’nda mağrur İngilizlerin Crystal Palace takımını 2-0 yendiğimiz maçta, kale arkasında davulu ben çalıyordum.
Celil'in topuklarıyla zıplatıp adam geçtiği, Cenk İşler'in plaseyle golleri dizdiği, Serkan Aykut'un leblebi gibi saydırıp, Süper Lig’in kralı olduğu günleri de gördük daa!
Daha eskilerde Hasan "at dobi" derdi, Hasbi Ağa "vur dekmüğü" diye bağırırdı, "Goool!" demesi ise Şeref'e düşerdi...
Sayfa 19 - Roza Yayınevi
Daha duvağının telleri sararmamış genç kadın... Apoletinin sırması solmadan ölüme kavuşan kocan, artık yuvanıza dönmeyecek. Ağlamakta haklısın. Fakat bu harp, bu şeref ve kurtuluş harbi, o mert ve kahraman yüzbaşının binlerce Türk gencinin kanı ve senin gibi masum Türk kadınlarının gözyeşı ile başarılacaktır.
Mesut olmak için ızdırabın acısını tatmak mukadderse bu akıbet hepimiz için var. Fakat biz kendimiz için değil, neslimiz için vuruşacağız.
Kemalizm Dini !!
Yaygın halk egitiminde de durum farklı degildir. Halkevleri Teşkilatı, Idare ve Mesai Talimatnamesi’nde Halkevlerinin açılış amacı hakkında şöyle yazar: “... cumhuriyet ve inkılap esaslarını bütün ruhlara ve fikirlere hâkim mukaddes iman şartları halinde perçinlemek“.38 Istanbul Halk Fırkası Reisi Cevdet Kerim de, Istanbul Halkevi’nin açılışı
Şeref Aykut'un, Türk tarihini bir kutsal kitap, parti programını mushaf, Kemalizmi bir din, Kemalist kadroyu da o dinin müminleri olarak gördüğü çok açıktır ve Yakup Kadri'nin açtığı, Ahmet Ağaoğlu ve Falih Rıfkı'nın ilerlediği yolu mantıki sonuçlarına kadar ilerletmiştir. Hatırlatmak gerekirse dördü de bu satırları yazar, bu söylevleri verirken milletvekilidirler.
Sayfa 102 - Alp, KamâlizmKitabı okuyor
Burada sorulması gereken
soru, Orhun (1933-1934)’un asıl kapatılma sebebinin ne olduğudur. Belki de hem
Kaya’nın, hem de Atsız’ın yazdıklarını biraz irdelemekte fayda var.
Orhun (1933-1934)’un, Şükrü Kaya’nın iddiasının hilafına, “Hitler’in
propagandasını yaptığını” yahut “Nazi yardımı aldığını” gösteren hiçbir kayıt
bulunmamaktadır. Alman
Aynı şekilde Atsız’ın polemiğe
girdiği ve çok sert bir şekilde eleştirdiği Mehmet Şeref Aykut Edirne ve Sadri Maksudî
Arsal da Şebinkarahisar mebusuydu. Bu kişilerin de derginin kapatılmasına dahli
olabilir. Ayrıca Atsız’ın tarih kitaplarını eleştirmesi de derginin en önemli kapatılma
nedenlerinden biriydi. Zira bu kitaplar devletin resmî tarih tezinin “karşı konulamaz” bir
yansımasıydı. Tamamen bu tezin benimsetilmesi ve yaygınlaştırılması amacıyla
yazılmışlardı. Atsız’ın yaptığıysa, açık açık, bir “alternatif tarih yazımı”na girişmekti.
O, kitaplarda yazılanlara, dolayısıyla devletin resmî tarih tezine muhalefet ediyordu.
“Anadolu’daki kadim uygarlıkların hiçbirinin Türk olmadığını; Türk tarihinin bir bütün,
tarih kitaplarının yanlışlar ve hatalarla dolu, bu kitapları hazırlayanlarınsa cahil
olduğunu” söylüyordu. Anlaşılan o ki, bütün bunlar derginin kapatılması için yeterli
sebep ve “bahaneler” olarak görüldü ve Orhun (1933-1934) Bakanlar Kurulu’nun 14
Temmuz 1934 tarihli kararıyla kapatıldı. Kararın tatbiki, yahut Atsız’a ulaşması biraz
gecikmiş olmalı. Zira derginin son sayısının çıkışı engellenemedi. Son sayının tarihi 14
Temmuz’da verilen kapatma kararından iki gün sonra, 16 Temmuz 1934 tarihliydi
Aynı şekilde Atsız’ın polemiğe
girdiği ve çok sert bir şekilde eleştirdiği Mehmet Şeref Aykut Edirne ve Sadri Maksudî
Arsal da Şebinkarahisar mebusuydu. Bu kişilerin de derginin kapatılmasına dahli
olabilir. Ayrıca Atsız’ın tarih kitaplarını eleştirmesi de derginin en önemli kapatılma
nedenlerinden biriydi. Zira bu kitaplar devletin resmî tarih tezinin “karşı konulamaz” bir
yansımasıydı. Tamamen bu tezin benimsetilmesi ve yaygınlaştırılması amacıyla
yazılmışlardı. Atsız’ın yaptığıysa, açık açık, bir “alternatif tarih yazımı”na girişmekti.
O, kitaplarda yazılanlara, dolayısıyla devletin resmî tarih tezine muhalefet ediyordu.
“Anadolu’daki kadim uygarlıkların hiçbirinin Türk olmadığını; Türk tarihinin bir bütün,
tarih kitaplarının yanlışlar ve hatalarla dolu, bu kitapları hazırlayanlarınsa cahil
olduğunu” söylüyordu. Anlaşılan o ki, bütün bunlar derginin kapatılması için yeterli
sebep ve “bahaneler” olarak görüldü ve Orhun (1933-1934) Bakanlar Kurulu’nun 14
Temmuz 1934 tarihli kararıyla kapatıldı. Kararın tatbiki, yahut Atsız’a ulaşması biraz
gecikmiş olmalı. Zira derginin son sayısının çıkışı engellenemedi. Son sayının tarihi 14
Temmuz’da verilen kapatma kararından iki gün sonra, 16 Temmuz 1934 tarihliydi