İçimde bir tren ,
bilmediğim istasyonlara doğru yol aldı ,
Geride hüzün kaldı ...
Bütün hayallerin aklı tutulur
Ve kalbi durur zamanın...
Dudaklarına gülüşü ben ektim bir bebeğin
Ben ektim kelebeğin yüreğine yaşama umudunu...
Ve en kısır karanlıktan
Barışı doğuran benim...
Savaşı öldüren de ben!
Benim adım Sevgi...
Artık şair olmak istemiyorum
Ben şiir olmak istiyorum Anne!
Ve bazen pes ediyorum yaşamaktan
Sonra, gülüşün geçiyor mahallemizden
En uzun ufka dalıp, ölmesem mi diyorum!
Hep aynı yarım kalmış yaşamaklar...
Bugün 1 Ocak
Buralarda gün hep uzun,
Geceler uzun
Bir yetmiş üç boyunda her bir hüzün...
Bütün kimsesizliğimle,
Bütün çaresizliğimle,
Bütün çıplaklığımla, kalıyordum karanlığın koynunda;
Üşüyordum,
Tepeden tırnağa buz kesiyordu yalnızlık.
Sayfa 7Kitabı okudu