Bizden geriye kalan yıkık, harap bir şehir.
Bu kadar mükemmel bir vazgeçiş yok.
Ve artık bir şiir kadar özgürsün.
Sayfa 57 - hayykitap edebiyatKitabı okudu
Sandık
Şekerli suya ekmek banan çocuklardık
Ve tuza
Yaralı pantolonlarla bilye peşinden koşan,
Çamurda yuvarlanan,
Düştükçe yuhalanan
Kurbağalarla aynı gölette yüzen
Aklı üç karış havada,
Düşü gökyüzünde başıboş gezen çocuklar…
Yanık bir türküde pişirirdi lor çorbasını annem
Ve bir uzun havada susadıkça umuda, gözyaşlarını içerdi
Acılar bir çay
Sayfa 35
-SON-
Siyah beyaz bir dünyada,
Rengareng çiçekleri,
Pembe, pembe yanaklarda gülüşleri
Tarlalarda başakları,
Gökyüzünde, güvercin sürülerini düşlemek.
Gerçek olmayacak düşler değildi.
Çocuktuk..
Sayfa 126Kitabı okudu
Şimdi, nasılım biliyor musun?
Hani, çocuklar vardır ya, öksüz
Kim okşarsa saçlarını, gözleri dolar, ağlarlar,
Kim gülümserse yüzlerine,
Yalandan olduğunu anlarlar
Hani, yüreğine bir acı oturur ya adını bilmediğin Göçük altındaki çığlığa benzer eşgali..
Sayfa 68Kitabı okudu
Yoksun!
Hangi öksüz çiçeğin saçını koklasam, ellerin
Hangi denize dalsa gözlerim, gözlerin
Bütün kuşların ağzında senin sesin,
Çocukların yanaklarında gül gül,
Al al gülüşün..
Sayfa 55Kitabı okudu