tu di çala kûr de bi tenê mayî, guh nedan qîrînên te. yên ku te digotin yên min ên bijare, bê xem û bextewar jiyana xwe berdewam kirin. destê te, ku dirêjî wan dikir, li hewayê daliqandî ma. beşa herî dijwar kuştina wan di hundir de bû. tu veguherî. tu ji wê çalê, wek şervan, di nav agir û mirinê de derketî.
ew kesên ku te bi tenê hiştine, niha te tawanbar dikin ku tu guheriye. tu bi kenekî tinazker li wan dinêrî. lê dîsa jî, te demek dirêj e şîna windakirina wan girtiye. ew xemgînî bi dawî bûye. ew wekî ku bi hezaran sal derbas bûne xuya dike. ew pir li paş e. ew pir li paş in.
nuha, bi xweya xwe ya nû, tu dest bi rêwîtiyek nû dikî. ne wekî zarokekî ku xwe dispêre perçeyên evînê, lê wekî şervanekî. şervanekî hesas û dadperwer ku qîmetê dide xwe û fêr bûye ku evîna xwe pêşkêşî kesên ku heq dikin bike. carinan tu demekê disekinî û li ser dûrbûnê difikirî. êşek piçûk di hundirê te de radibe, lê êdî êş nade.
berdewam bike. ev ne ew rêya ku bav û kalên te ji bo te danîne ye, ew rêya ku wan ji te re gotibû ku tu bişopînî, û rêya ku wan terikand dema ku tu ketî nav çalên kûr. ev êdî bi tevahî rêya te ye. ferq nake ku ew ber bi ku ve diçe. girîng e ku tu wekî xwe pê bimeşî.
Hiç kimse ideal koşullar içinde büyümüyor; sanki ideal koşulların ne olduğunu biliyoruz. Dostum David Servan-Schreiber bir keresinde şöyle demişti: Her yaşam kendi koşulları içinde zordur.
Servan Altıkanat
İçimde, dizginlenemez bir isyan,
Kavgam var benim, vicdanı taaffün etmişlerle,
Dertliyim, dokunmayın bana
Değmeyin tenime,
Uçurtma çağındaki çocuklar kurşunla tanışıp intikal ederken ebediyete,
Patlarken silahlar,
'Cana kıymak' olmuşsa çözüm formülü,
Ağıtlar, olmuşsa bu toplumun milli marşı,
Bir avuç kömür için bir ömür verirken, yüzleri
kömür karasına boyanan madenciler,
Akarken damları,
Yanmazken ocakları kimi evlerin,
Adaletsizlik, olmuşsa 'hayat' gökdeleninin temeli,
Nasıl gülsün bu yüz,
Nasıl uyursun deliksiz, he, nasıl?
Hem acılara duyarlı olup, hem de 'yaşamak' güle oynaya,
Zor be azizim.
