Aklımın ve kalbimin sende vazgeçemediği neyin var ? Şunu şuan anlıyorum canım sevgilim , ben seni değil de sana yüklediğim anlamları sevmişim. Sana kendimden bir şeyler katmışım ve seni değil, sendeki beni sevmişim. Şimdi ne ben sendeyim ne de sen bende aynı sensin. Yokluğun artık eskisi gibi acıtmıyor canımı.
Yokluğun artık yoklamiyor kalbimi ve aklımı. Karıştırmıyor aklımı ya da kurcalamiyor aklımı senin ne yaptığın nasıl olduğun... bensiz nasıl geçiyor günlerin diye merak etmiyorum mesela,
iyi misin,
aç mısın ,susuz musun ?
Ağrın sızın var mı? Merak etmiyorum. Ama sen yine de iyi ol sevgilim. Küçük kalbimin büyük sevdası. O yere göğe sığdıramadığım koskoca olan kalbin kadar ruhuda kötü olan canım sevgilim. Özleyemiyorum seni ama sesin hala kulağımda çınlıyor. Belki de çok özledim. Sesini unutmamak için her şeyi deniyorum. Her cümleni tekrarlıyorum, bütün hücrelerim dahil. Bir koro şeklinde aynı şeyleri tekrar ediyoruz...
Seni soranlar oluyor ve ben her şey yolundaymış gibi rol yapıyorum yapabildigimce, bilirsin ben rol yapamam. Gülüp geçiyorum çoğu zaman. Ağlarken gülüyorum ki , güldüğümü düşünsünler ve neden ağlıyorsun diye sormasınlar bunu çok istiyorum. Aklım dönüp dolaşıp Göz göre göre söylediğin yalanlara takılıyor , şimdi çok daha net görüyorum söylediğin yalanları. Şunu da bilmeni de isterim sevgilim, ben sana aptal olduğum için değil sana inanmak istediğim için, seni senden bile çok sevdiğim için inandım.
"Ulan çöplerinizi dışarı çıkartın! Vatan haini
Tarık Akan toplayacak!"
O da ne? ilk kez biri bana Vatan haini' diyordu... Sözler kulağımda yankılandı...
Zaman geçiyordu, ama hala hiçbir hareket yoktu. Sinirine hakim olamayan polis, bir numaralı hücrenin kapısına sıkı bir tekme attı ve ana
avrat küfre başladı. Bir bana dönüyor, "Vatan haini!" diye bağırıyor, bir hücrelerden yana dönüyor, küfrediyordu. Sonra en uçtaki hücrelerden onu
çılgına çeviren ses duyuldu:
"Memur bey, ben süpürürüm... Tuvaletleri de
yıkarım... Ama ona yakışmaz... "
Hiç bu kadar gururlandığımı anımsamıyorum... Boğazım düğümlenmişti...
Polis öfkeyle o sesin geldiği yere yöneldi. Bir
yandan da,
"Hangi hücreden geldi lan o ses? Kim lan o?"
diye köpürüyordu.
Araya girdim:
"Arkadaşlar, olay büyümesin, çıkarın çöplerinizi, ben temizlerim."
Öbür hücrelerden de sesler yükseliyordu:
"Olmaz Tarık Abi, sen bırak, biz temizleriz... "
"Çöpümüzü çıkartmayacağız... "
Polis sinirden ve çaresizlikten olduğu yerde kalakalmıştı. Ne yapacağına karar vermek için
düşünüyordu. Hakaret ederek hücrelere doğru atılacakken A. kolundan tuttu,
"Uzatma, tamam," diyerek polisi yatıştırmaya
çalıştı. Polis hâlâ hücrelere dönmüş bağırıyordu:
"Komünist eşşoğlueşşekler!"
A. yanıma geldi.
"Tarık; bırak süpürgeyi."
Bağıran polisi de kenara çekti.
Sayfa 49 - Can YayınlarıKitabı okudu
Döndüm daldan kopan kuru yaprağa
Seher yeli, dağıt beni, kır beni;
Götür tozlarımı burdan uzağa
Yarin çıplak ayağına sür beni…
Bu sefer ben de doğruldum. Saz tekrar kıvrak bir ara nağmesine basladığı halde, kulağımda hala deminki sesin çınlamalar vardı.
Arkadaşım:
"Bu ne?" demek ister gibi yüzüme baktı.
"Fevkalade!" diye mırıldandım.
Ses tekrar ve bütün vadiyi çınlatırcasına başladı:
Aldım sazı çıktım gurbet görmeye,
Dönüp yâre geldim yüzüm sürmeye,
Ne lüzum var şuna, buna sormaya,
Senden ayrı ne hal oldum, gör beni.
Sayfa 129
Rüzgarın sesi sen diye haykırıyor,
Doğan güneş sana gülümsüyor,
Ay, sen gülünce ışıl ışıl.
Bulutlar sen olmayınca sisli,
Dünya sen var olduğun sürece güzel.
Gökyüzündeki yıldızlar tek tek seni arıyor,
Ve seni bulmadan dönmeyecekler.
Seni unutmak bana iyi gelmeyecek,
Benim iyiliğimi düşünmesi gereken son kişisin.
Haddini bil.
Sen kim oldun da gönlümden çıkmıyorsun bir türlü,
İzin vermedim oysa orada kalmana.
Şimdi gönlümde misafir olduğunun bilincinde olarak devam edeceğim yoluma.
Elimde olsa silsem sana dair her bir anıyı.
Kulağımda çınlamasa sesin her gece,
Ve gitmesen hiç.
Özlüyorum,
Ve sana hiç söylemesem de,
İnan hiç iyi değilim sensiz.