İçimizdeki çocuk acıyla büyür. Istırap bizi başka insanlara bağlar.
Sayfa 86Kitabı okuyor
Ve sessiz ordularla gelseydi uyuyanlar
Ve gitseydi âlemden ölüm renkli dumanlar
Ve Furkan aydınlığı kuşatsaydı ülkemi
Ve irfan denizine yelken açsaydı gemi
Ve bitseydi ıstırap
Can harap; cânân harap
Yetiş imdada ya Râb
Sayfa 84 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
Günlerce, sırf hissettiği bu ıstırap nedeniyle, kimseyle görüşmedi. Odasından çıktığı zaman da sessiz ve gergindi...
Sayfa 94 - Metis Yayınları, Yedinci Basım: Temmuz 2023Kitabı okuyor
Birazdan Gün Doğacak
''Nuri Pakdil'e''
Beton duvarlar içinde bir çiçek açtı
Siz kahramanısınız çelik dişliler arasında
direnen insanlığın
Saçlarınız ıstırap denizinde bir tutam başak
Elleriniz kök salmış ağacıdır zamana
O inanmışlar çağının.
Zaman akar yer direnir gökyüzü kanat gerer
Siz ölümsüz
Istırap
Sabahtan bu yana küçülmüş gibi görünüyordu gözüme. Yüz hatlarındaki düş kırıklığı öyle çocuksuydu ki bir an için Rab onu bundan nasıl mahrum eder diye düşündüm; Nuh'un gemisini yaparken çektiği gönüllü ıstıraplar gibi sessiz sedasız ısdırap çeken, onun kadar sadık bir kulundan nasıl esirgerdi bunu?
Sayfa 98Kitabı okudu
Yalnızlık
Yine aklımda bugün sen varsın,
Yine derdinle hayalim hasta.
Bürüsün kalbimi derdin sarsın;
Bir ümit var bu tükenmez yasta.
Bir yaram var! Ona merhem vurman,
Bir hayaldir ki gönülden taşıyor.
Ayırırken bizi yollar ve zaman,
Hafifçe başını salladı.
“Evet, öyle yaptın” dedi. “Sen söndürdün. Yerde su vardı, bir de kova.” Kütüphaneci bunu inkâr etmedi. “Kitapların bu kadar kolay alev alacağını sanmazdım. Yoksa bir parça gazete mi aldılar veya katalog ya da eski bir dosya? Belli ki yanıcı bir şey almışlardı. Bütün o duman, korkunçtu. İçeri girdiğim anda boğulur gibi
Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar. Kimseye anlatılmaz bu dertler. Çünkü henüz çaresi de, devası da yok bu dertlerin.
Düşündüm, herkesin gökyüzünde bir yıldızı varsa, benim yıldızım uzak, karanlık, anlamsız olmalı. Belki de hiç yıldızım olmadı.
İçimde müphem bir arzu: Bir deprem olsa da, bir
Ve sessiz ordularla gelseydi uyuyanlar
Ve gitseydi âlemden ölüm renkli dumanlar
Ve Furkan aydınlığı kuşatsaydı ülkemi
Ve irfan denizine yelken açsaydı gemi
Ve bitseydi ıstırap
Can harap; cânân harap
Yetiş imdada ya Rab
Görünmeyen yangınlar, duyulmayan fırtınalar, gizlice çürüyen ruhlar vardır
Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar. Kimseye anlatılmaz bu dertler. Çünkü henüz çaresi de devası da yoktur bu dertlerin. Düşündüm, herkesin gökyüzünde bir yıldızı varsa, benim yıldızım uzak, karanlık, anlamsız olmalı. Belki de hiç yıldızım olmadı.
İçimde müphem bir arzu: bir deprem olsa da bir yıldırım düşse de sakin pırıl pırıl bir dünyaya yeniden de doğsam.. azap çeken bir ruh gibi bekliyor, kolluyor, arıyordum, lakin boşuna!
Dünya, ıssız yaslı bir ev gibi görünüyordu gözüme ve ben bağrımda bir acı duyuyordum.
Bana göre değildi bu dünya; bir avuç yüzsüz, dilenci, bilgiç, kabadayı, vicdansız, açgözlü içindi; onlar için kurulmuştur bu dünya.
Gönlümde düğümlenen bir şeydi bu ıstırap, bu kederli hal; kasırgadan az önceki havayı andırıyordu. Hissettim ki benim düşüncelerim de dayanıksız bir avuç kor gibidir, kül olmuştur, bir üflemeye bakar.
Birbirine ters düşen öyle çok şey gördüm, birbiriyle çelişen öyle çok şey duydum ki! Artık hiçbir şeye inanmıyorum.
Bazı kimselerin ölümle Savaşı daha yirmisinde başlar; birçokları da yağı bitmiş lambalar gibi, sessiz yavaş, ecelleri ile sönerler.
Yalnız ölüm yalan söylemez!
Ölümün varlığı bütün vehim ve hayalleri yok eder. Bizler ölümün çocuklarıyız, hayatın aldatmacalarından o bizi kurtarır.
Melankoli içinde yavaş yavaş kendini kurtaramadan yumuşak bir çamura batmaya başlamıştı. Sonbaharda tabiatı dolaşıyor, güzel mevsimler her şeyi tatmak istiyordu. Yaprakların sessiz düşüşü, çayırların kahverengi bir örtü ile kaplanışı, sabahların kalın sisi, yaprakların yorgunluğu ve çabucak ölmek isteyişi ruhu hasta çocuğu ağır, ümitsiz hayallere ve üzüntülere sokuyordu, onlarla beraber uyumak, onlarla beraber yok,olmak onlarla beraber kaybolmak istiyor, fakat gençliğinin buna engel olduğunu ve ince bir ip de olsa hayatına henüz bağlı bulunduğunu anlatıyor, ıstırap duyuyordu.
Sayfa 143
Ahmet Rıfkı ve içinde tuttuğu "Ateşten gömleği.."
"Ahmet Rıfkı küçük bir iskemleye onun önüne oturmuş, arada bir başını kaldırıp arkasına bakıyor ve konuşuyor. Ayşe hiç o eski, sessiz ıstırap heykeli değil. O kadar alevle, gençlikle, dünyaya sığmayan bir kudretle yaşıyor ki... Alevlerin en parlak bir dakikasında idi. Sekiz maden tabakayı, sekiz siyah kol ona uzatmış bekliyor, Ahmet Rıfkı başını peykeye dayamış, pembe yüzünün üç küçük çukuru ile tebessüm ediyor."
Sayfa 85
