TANRIÇALARA
sessiz bir oda ses seda yok
bir ben bir de kolu kırık bir pencere
dışarda korkunç inlemeler ile
durmadan yağan bir yağmur
ruhumu ıslatıyor inceden önünü alamıyorum
ellerim, ellerimin titreyişini durduramıyorum
Susarak anlattım bütün gizliyi
Sakladım duygumu ben konuşarak
Bir acı tarlası sessiz yüzünde
Aşkı yürürlüğe koyma savaşı
İçimde bir düzen kaynaşmaktadır
Büyük ve çekingen bakışlarından
Kudüs
Gidiyordum uzun yollarda
Hem de tek başıma
Aşmıştım çölleri
Sahraları yok sayarak...
Uzun ve kasvetliydi yollar
Bunalımlı ve buhranlı: Çünkü
Tarihin izlerini anımsatıyordu bu ırak diyarlar.
Taşlıydı, yorucuydu kumlarda yürümek
Ya Müslümanların çektiği çileye ne diyek!
Dertliydi gönlüm, derdi dert edinek
İslam'ın gereğiydi bu:
İnsana yardım
Sessiz
-Bıraktın dimi?
-Neyi öğrenmek istiyorsun?
-Tamamen diyorum saldın mı kendini? Artık sadece sessizlik mi hakim kelimelerin dizilişinde? En son denize baktığın uzun uzun hayaller kurduğun zamana diyorum geri dönebilecek misin?
-Off... Ne saçmalıyorsun? Neyi öğrenmek istiyorsun? Ben olmadığımı mı ima edeceksin şimdi de... Merak etme artık hiçbir
susarak anlattım bütün gizliyi
sakladım duygumu ben konuşarak
bir acı tarlası sessiz yüzünde
aşkı yürürlüğe koyma savaşı
içimde bir düzen kaynaşmaktadır
büyük ve çekingen bakışlarından
9 Nisan 1951 tarihinde intihar ederek yaşamına son veren Sadık Hidayet’in ölümünü, 25 yıllık arkadaşı şu şekilde anlatmıştır:
“Paris’te günlerce, havagazlı bir apartman aradı, 9 Nisan 1951 günü dairesine kapandı ve bütün delikleri tıkadıktan sonra gaz musluğunu açtı. Ertesi gün ziyaretine gelen bir dostu, onu mutfakta yerde yatar buldu. Tertemiz