Fakat aktif bir meşguliyet, boğucu bir kederin en iyi devası ve umutsuzluğun en kesin ilacı değil midir? Belki katı bir teselli olabilir; zevklerinin tadını çıkaramazken hayatın zorluklarıyla usandırılmak, kalbiniz kırılmak üzereyken ve kırgın ruhunuz yalnızca sessizlik içinde ağlayabilmek için bir an olsun dinlenmek isterken çalışmaya itilmek kolay değildir, fakat çalışmak, o çok imrendiğimiz dinlenmekten daha iyi değil midir?