·
Not rated
#DuyguAsena
#KadınımAdıYok
#Sayfa198
Asa Hep bir isim verilmiş kadına bu hayatta...
Yazarın dediği gibi "Kadının Adı Yok" değilmiş. Varmış adı, önce "İnsan"mış onun adı... İNSAN
Anneciğim çok yalnızım, tek başınayım, acılar içindeyim, kimse anlamıyor, kimse sormuyor... Her gece, yatağımda ağlıyorum, kimse fark etmiyor
"Bir kör'ün bir sağır'a 'Çok güzelsin...' demesi miydi 'Aşk'?" "Çıkılmaz! yazdığı halde, ille de girdiğim sokağın adısın sen; Aşk!" "Cennet onun kokusundaydı çok zamandır... Yeri gözlerinde durağı yüreğindeydi..." "Sessizlik en çok sen yanımdayken acıtıyor beni. Sözlerin, başka sırların kapılarını aralayan sır
Biri girer hayatınıza sizi kendine bağlar sonra sessizce çekip gider.Sonra bir başka kimse girer hayatınıza aslında sessiz çığlıklarınızı duyar ve bu sessizlik içinden alır ve tekrar bağlar hayata.Korkarsınız acaba yine aynı mı olacak bilmezlikler içinde iken sizi öyle bi hale koyar ki o dağılmış halinizden eser bırakmaz.Bayan süper kahraman Nihan'ın yolculuğu Ozan ile devam eder.Ama ilk olaydan yaşananlar Nihan'ı kendine getirdiğinden öyle kolayca bırakamaz kendini.Nihan hayatlar hayaller gerçeği içinde yaşar herşeyi.Ümit'in boşluğu Ozan'la dolmaz.Aslında Ümit'in bi boşluğu yoktur ama giden öyle bi gitmiştir ki gittiği ile kalmamış tüm gerçekleride alıp gitmiştir.
Uysal Kız
Bugünkü son paylaşımım "Neler oluyor, oldu?" diye sorduran bir kitaba dair olacak kitap dostum. Özetleyeceğim çünkü bende uyandırdığı hisleri anlatabilmemin başka yolu şu an için yok.
Bir kızcağız... Çocuk denecek yaşta ama yetişmeye zorlanmış. Elinde avucunda ne varsa rehinci dükkanına bırakıp iş ilanı için gazeteye koşuyor. İş
Pierre Loti - Yeşil Cami
@kirmizikediyayinevi
°
"Sokaklarda ve meydanlarda, ölüler ve yaşayanlara karışmış; türbeler, mezarlar, koca servilerin karanlığında yeşermiş... Ama inananlardan oluşan bu halkın arasında, dehşet ve korku yaratmıyordu bu durum: toprağın altında yatan o görünmezler, sağken kurdukları huzurlu hayalin peşine düşmekten
sahafta denk gelip aldığım bir kitaptı, nedense kendimi yazarın dünyasında hissedemedim. yine de genele baktığımda sona doğru sevdim, en sevdiğim alıntıyıyı ekleyeyim:
acı ve yoksulluk, insanı içten kılar. ben daha da ileri gidip, çekilen acının sevinç yarattığını söyleyeceğim. kolay elde edilen mutluluğun kaypaklığı, kazanılmamış zevkin bayağılığı, narsis gibi duygusal mutluluklar, sinirlerimizi bozar, insanı yaşamın asıl insanca değerlerinden yoksun bırakır ve büyük acılarla karşılaşmamış insanlara özgü zayıf yaşam kaynaklarını kurutur. bu kaynaklar da doğadaki su kaynakları gibi, düzenli bir şekilde, her geçen gün biraz daha gür akabilmeleri için ele alınıp işlenmeleri, genişletilmeleri, derinliğine kazılmaları gerekir. oysa sevinç kaynaklarımızın akışını fazlalaştıracak tek bir kaynak vardır; acı! evet yalnızca o içten kılar bizi, ama acıyla yoğrulan insanın kendine ters bir hayranlık duymaması koşuluyla; çünkü ömür boyu kuş gibi hafif olmak gerekirse, elimizden akıp giden altınların hafifliğini hissetmek, bitlerin kalıcı izlerini taşımaktan çok daha iyidir. yoksulluğun hayranı olmadım, ayrıca da onun verdiği budalaca acıya hiç hevesli değilim; ama bir kez onun denizine düşünce, gülünç bir umutsuzluk içinde, suyun yüzünde kalmaya çabalamaktansa, en dibine inmeyi yeğlerim: sizi ürküten, bende gördüğünüz bu yazgıya boyun eğiş, sessizlik ve dinginlik bundandır işte.
