Kitabı ilk gördüğümde sonucunu ve komayı göze almıştım aslında..arka kapak yazısı herşeyi anlatıyordu oysa..
Giden gerçekten gider mi?,giderken ne hisseder?,ruh hali nasıldır?,nelerden korkar?, ne düşünür?,hastalık sadece hasta olanımı hasta eder?
Kendi kaybımın,kendi gidenimin ardından bütün bu sorulara cevap bulmayı,gidenimi ve giderken ne yaşadığını anlamaktı amacım..
Dün akşamüstü başlayıp bi solukta bitirdim ve aynı acılı kaybediş sürecini tekrar tekrar yaşadım Andrés'le..babamı ve babamın sonsuza giderken neler hissettiğini daha iyi anladim diyebilirim..hastaligi hakkında hiç konuşmadım ve ne hissediyosun diye hiç sormadım mesela..okurken hissettiklerim ve yaşadığım duygu firtinalari gece 4'e kadar ağlama koması geçirmeme sebep oldu.
Ve anladim ki,gidenler giderken daha çok mutlu olmak,sevildiklerini daha çok hissetmek,yalnız olmadıklarını bilmek istiyolar..
"Hayatın salt şanstan ibaret olduğunu kabullenmekte neden bu kadar zorlanırız?",diyor yazar..Bu cümleden yola çıkarak,sadece hayatımız degil sevdiklerimiz de apayrı bi şans bizim için..ve sanırım sırf bu yüzden hayatımızdaki insanlara "Seni seviyorum,benim için değerlisin" demenin, "biz" olabilmenin ne demek olduğunu,güzelliğini anlatmanin tam zamanı..yoksa bir babanın son sözü bu kadar acı vermez..
"Konuş benimle.Sessizlik içinde ölmeme izin verme."
